zapatrzona
na czubkach traw się kołyszę
w słońcu
po horyzont
bądź ze mną
chwilę

ogarnąć pustkę pełnią
nieograniczoną
zostawić siebie
by siebie odnaleźć
ujrzeć twarz w lustrze
Boga
umrzeć chcę pełnią życia

makijaże makijaże wszystko dobrze bo niedługo wrócą żurawie...
czuję ten wiersz. proza życia i magia... <img>

[quote=""Hanna Dikta""]wybacz bo nie dla mnie[/quote]
[quote=""Hanna Dikta""]szkoda czasu na
płytkie oddechy [/quote]

perełki. dziękuje :tuli:

nie zawsze potrzebna jest cała prawda... bo potem będzie wstyd... to co może ostatnio moje skrzydło to też za mało żeby żyć. :ukłon: :ukłon: :ukłon:

wzrusza.. a mnie zawsze poruszają emocje kiedy cie czytam. technika, budowa mi wisi jeśli treść mnie porusza. :ukłon:

cieszę się że komuś się podoba to co czasem napiszę.
:niewiniątko:

mirku napisz mi jak to wg twoje wersyfikacji wygląda
lubię twoj styl i chce porównac.
dziekuje.

dobijasz mnie czasem, ale miewasz i racje... <img>

ciekawa sugestia mit... przemyślę

hekate przywrasz mi wiarę ze emocje zamkniete w slowa też moga tworzyc wiersz.
dziękuję <img>

to rozdzielenie po "sen" też mi się nasuneło. reszta bardzo do mnie trafia. dla mnie jest ok, bo karmię się emocjami, aż mi uszami wyłażą <img>

łzy
to jest dotykalne
rozerwały ciemnię
powiek straszną

płacz
myśli niesforne
ze snem przyszły
i gasną o świcie

już nie pamiętam
tylko łzami ciekną

i blakną

mała modyfikacja.
a co do [quote=""emde""]zaraz będzie rozrywanie duszy na strzępy i potok łez.[/quote]
tak właśnie było.

Rośnie we mnie
rozrywa serce
zaciska dłonie wrażliwe w pięść
związuje język
siłę odbiera
odbija lękiem w oczach swój cień
krwawię
uchodzi z życiem