W przypadku "twardej otwartości znikań" jakaś forma znieczulenia jest jak najbardziej pożądana.
Bardzo przemawia

Pięknie i z czułością namalowany wiersz.
Pozdrowienia

Piękne wspomnienie - jasne i czyste jak pierwsza gwiazda.
Pozdrowienia

Marek pisze: ↑pn 26 lut, 2024 rajskie wyspy i ptaki
nieboskłony z aniołami

Piękna podróż do krainy dzieciństwa, nawet jeśli z ograniczeniami:)
Pozdrowienia

Światy alternatywne fascynują, więc Twój wiersz bardzo mnie wciągnął i zamyślił. Może to właśnie sen jest do nich furtką i ich drogi są dla nas otwarte aż do świtu. Któż to wie? Podobnie jak Marek, odnajduję esencję wiersza w początkowych wersach i puencie. Pozdrowienia:)

Wojna to trauma dla całego pokolenia. Czasem zmienia ludzi już na zawsze i ich postrzeganie świata nigdy nie wraca do tego, co było "przed". Ci, którzy tego nie przeżyli często zapominają, że wojna to nie wspaniała przygoda, ani gra komputerowa. Wiersz bardzo dobry i aktualny. Pozdrowienia

Hanno, zawarłaś wszystko w zaledwie kilku słowach. Pozdrowienia

Vesper, tak, wystarczy wjechać w noc, a one same przychodzą i odchodzą. Pozdrowienia

Marku, starałam się o nich opowiedzieć, choć to niemożliwe. Pozdrawiam

Mysiu, bardzo dziękuję za sugestię. Na pewno przemyślę. Pozdrowienia :rozyczka: Mariuszu, masz rację. Właściwie nie trzeba mówić więcej. Pozdrowienia :rozyczka: Tomku, miło mi, że podoba Ci się ten klimat. Pozdrawiam :rozyczka: Spirytysto, mijamy wiele takich nieopowiedzianych miejsc. Pozdrowienia :...

Chyba każdemu z nas zdarza się marzyć, żeby dopowiedzieć nieznane światy. Czasem wolimy, żeby zostały niedopowiedziane. Piękny wiersz

Mnie również zahipnotyzowałeś. Szczególnie podoba mi się motyw wędrówki światła. Ta podróż w czasie pozwala spojrzeć na siebie i nasze miejsce z perspektywy gwiazd.

Leon Gutner pisze: ↑pn 30 sty, 2023 wdzięczni będą dziękować za minione i teraz
za to że można kochać
przy kimś żyć i umierać

I właśnie takiej wdzięczności warto zaznać. Piękna puenta, jak i cały wiersz

gdy wchodzisz w noc
mijasz światy
dane ci na chwilę

na poboczach źrenic
ich lampy
nieba i cmentarze

pełne liści
deszczowe miasta
spęczniałe od nocy

zanim znikną
nieopowiedziane

Olej rozlany, a tramwaj nadjeżdża. Czy można uniknąć katastrofy? Czy wciąż jest nadzieja? Jak powstrzymać Annuszkę? Takie myśli zagościły w mej głowie. Tak czy inaczej trudno nie myśleć o Annuszce. Bardzo dobry wiersz. Przyłączam się do gratulacji.

Myślę, że tytuł jest ważny. Pokazuje, jak łatwo jeden stan przechodzi w drugi. Dobrze, że są te schody na dach. Trzeba umieć je odnaleźć i cały czas uważać na stopnie

Chyba każdy ma takie wiosny w skasowanych plikach. Pół biedy jeśli jakaś kopia się zachowa. Bardzo ładna miniaturka