Być może piękno zawsze jest ulotne, przejściowe... Popiół staje się w Twoim wierszu pierwotną substancją, która pozwala się ożywiać i - po pewnym czasie - powracać do dawnej postaci.

Poetycka opowieść o Bieszczadach zawsze czytana przeze mnie z przyjemnością.

Początek utworu nie był dla mnie wystarczająco spójny - myślę o pierwszej strofie. Pozostałe cząstki jawiły mi się w sposób logiczny i konsekwentny.

W przyrodzie każdy element jest istotny i odgrywa pewną rolę, u człowieka już tak nie jest. Ale czyniąc sobie ziemię poddaną, nabył prawo do podejmowania decyzji w nie swoich sprawach...

Druga strofa zgrabnie wykłada sens utworu, może więc warto będzie trochę bardziej zmetaforyzować wstęp.

Przyznam się, że pierwsza zwrotka nie zwiastowała logiki kolejnych strof i trochę wytrąciła mnie z rozumienia całości. Ale zakończenie udanie zwieńczyło utwór.

Wspomnienia są z pewnością wyznacznikiem tożsamości. Pożółkłe fotografie, zakurzone przedmioty na półkach potrafią nieoczekiwanie ożyć, opowiadać pasjonujące historie za dotknięciem jednego spojrzenia.

Oryginalne ujęte widzenie w pierwszej strofie. Zaskoczyło mnie, ponieważ do tej pory kojarzyłam niebo z niedoścignionym pięknem, majestatycznością, spełnieniem marzeń... Świetny wiersz!

Utwór przeczytałam z przyjemnością, tylko nie wiem, czemu ma służyć ostatni wers. Według mnie całkowicie zbyteczny. No i napisany z błędem (chodzi o formę zaimka osobowego).

Tango to pewna filozofia życia, którą pięknie przedstawiłaś w swoim wierszu.

Z przyjemnością powracam do Twojego wiersza. Zauważyłam, że po pierwszym przeczytaniu nie wpisałam mojego szacunku dla Autorki. Czynię to teraz.

Miniatury powinny być szczególnie starannie dopracowane pod względem stylistycznym. Zgadam się z Hexe. "Dopełniaczówki" (obie) można przecież poetycko opisać.

Podoba mi się Twoja stylistyka, a przede wszystkim poetycki dystans, jaki tak udanie tworzysz.

To jeden z piękniejszych Twoich utworów, jakie ostatnio przeczytałam. Zapamiętam te słowa!