Bardzo mi się spodobało to porównanie. dojrzewam jak światło w szczelinie Później skupiłaś się na szczegółowych opisach, uległaś urokowi tematu. Sądzę, że byłoby korzystniej dla wiersza, gdybyś pozwalała się czytelnikowi domyślać. Na przykład: i to co wyrasta z mroku cały ten rakowaty twór dzieło lę...

I ja potknęłam się na pierwszej strofie. "Urzeczownikowienie" przyimka nie okazało się gładkie dla czytelnika.

Z przyjemnością i uśmiechem...

Rozumiem, że natchnienie podarował pewien obraz. Zastanowiłabym się nad poniższym fragmentem utworu: Podobnie jak tajemnicza kobieta z portretu. Nieodgadniony uśmiech, spojrzenie pełne blasku budzą zachwyt. Moim zdaniem nie ma wiele wspólnego z poezją. Jest prostym opisem, a od Twojego pióra wymagał...

Być może piękno zawsze jest ulotne, przejściowe... Popiół staje się w Twoim wierszu pierwotną substancją, która pozwala się ożywiać i - po pewnym czasie - powracać do dawnej postaci.

Poetycka opowieść o Bieszczadach zawsze czytana przeze mnie z przyjemnością.

Początek utworu nie był dla mnie wystarczająco spójny - myślę o pierwszej strofie. Pozostałe cząstki jawiły mi się w sposób logiczny i konsekwentny.

W przyrodzie każdy element jest istotny i odgrywa pewną rolę, u człowieka już tak nie jest. Ale czyniąc sobie ziemię poddaną, nabył prawo do podejmowania decyzji w nie swoich sprawach...

Druga strofa zgrabnie wykłada sens utworu, może więc warto będzie trochę bardziej zmetaforyzować wstęp.

Przyznam się, że pierwsza zwrotka nie zwiastowała logiki kolejnych strof i trochę wytrąciła mnie z rozumienia całości. Ale zakończenie udanie zwieńczyło utwór.

Wspomnienia są z pewnością wyznacznikiem tożsamości. Pożółkłe fotografie, zakurzone przedmioty na półkach potrafią nieoczekiwanie ożyć, opowiadać pasjonujące historie za dotknięciem jednego spojrzenia.

Oryginalne ujęte widzenie w pierwszej strofie. Zaskoczyło mnie, ponieważ do tej pory kojarzyłam niebo z niedoścignionym pięknem, majestatycznością, spełnieniem marzeń... Świetny wiersz!

Utwór przeczytałam z przyjemnością, tylko nie wiem, czemu ma służyć ostatni wers. Według mnie całkowicie zbyteczny. No i napisany z błędem (chodzi o formę zaimka osobowego).

Tango to pewna filozofia życia, którą pięknie przedstawiłaś w swoim wierszu.