pisać bez celu
bez punktu oparcia
dla niewidomego
dla nikogo
dla kamieni
w przepaść

to
salto mortale języka

tam
gdzie istnieje
kraniec świata

dalej niż
najdalsza dal

staję się więźniem
własnych
perspektyw

Pomysł na wiersz podoba mi się.
Pozostaje problem w wykonaniu.

Punktem wyjścia w wierszu jest metafora białego roweru, która miarą czytania, powinna nabierać poetyckiej mocy.
Ale tak nie jest.

bogactwo swoje
znajdziesz
w najbardziej
oddalonych
słowach

tylko ty
możesz je
ujrzeć
pojąć

co sprawi
że morze zastygnie
kamienie pofruną

czyżbyś nie znał mojego wnętrza?
źródeł niewyczerpanych

wejdź we mnie ostrzem lemiesza
zbierającym żniwa spojrzeń

od najczystszej po najgłębszą jasność

i zostań częścią mnie

jestem
nieskończenie
jutrzejszy

piszę
listy
przyszłości

ona wciąż
się zaczyna
od nowa

wymówić cię
stworzyć
od nowa

przyciągnąć
do siebie
niebo

tam
gdzie słońce
kładzie się
ostatnim błyskiem
czerwieni

znów stajesz
się obecna
gdy dotykasz
moich oczu

zachodzące
w nic

Nieznajomość poetycka, oksymoronu, dyskwalifikuje Cię jako kompetentnego komentatotora.
Dyletantyzm nie jest Ci obcy.

bez oczu patrzę
jak mnie przenikasz
w nieskończoność
twoje pośladki piersi
twoja krew
jestem w tobie
to miłość
misterium słowa kocham

Nie mam pojęcia o czym napisałaś
"spotykają się w gwarze ulicznych barów", wg mnie tak jest poprawnie.

Czwarty wers brzmi dwuznacznie.
Szkoda, że tak w prostym wierszu, nie zachowałaś częstotliwości rymów.

Przeczytaj dokładnie, pomyśl, a sam stwierdzisz, że "mi" jest niezbędne.

Tak se czytam twój komentarz i tak se myślę czy cokolwiek zrozumiałeś?

hej!

Już przestał istnieć

Jakby światło
zanurzyło się
w niezgłębionym

Nie pytam dokąd idziesz

W tej chwili jestem tylko z tobą
po raz ostatni
w ciszy
która przelewa mi się uszami

Ładny wiersz, ale co z tego, jak ja patosu nie znoszę.

Pozdrawiam.