Z zaciekawieniem czytam recenzje Z.A wiersze szanownego, które w nich umieszcza są jakby takim the best of :)

Uwagi jak najbardziej przyjmuję:) Bardzo trudno jest znaleźć niebanalne zastosowanie do "duszy". Ty nie znalazłeś, więc ją pomiń. odbicie półświata/półświatka? szukałem zastosowania dla cienia, ale to pewnie to samo co z duszą... ograne, pomyślę nad tym. Uprzejme dzięki za poświęcenie chwili. Wieczo...

mój cień jest półświatkiem
rzuconym do stóp
na pastwę bezdroży

zakładam płaszcz

w kieszeniach pestki dyni
po ostatnim święcie duchów
i magnum - na wszelki wypadek

Genialny jest ten wiersz. Trafiłem na niego za sprawą Zdzisława Antolskiego, chwała mu za to, a autorowi za świetny utwór. Pozdrawiam.

zegar po omacku zaciera ślady
gdy pod płaszczykiem półmroku
jak złodziej czai się przeszły

za zamkniętymi drzwiami
chaos rozrzuca po kątach
nieświadomość

podziwiam twórczość szanownego. lubię rymowane teksty, ale nie potrafię tak pisać, zawsze wyjdzie jakiś kulfon xdxd w gorzkiej fryzurze co nie na temat w ustach gdy chciały słodycz pogrzebać i tamtą która przed tobą przyszła wydrążyć dziurę w stępionych myślach w tym wszystkim nagle gubi się człowie...

dobre rymy, ciekawa treść, zgrabna forma. Brawo!

Mimuś pisze:co ty na to? by składać się tylko z oddechu
i bicia serca. by stracić imię i wspomnienia

ten fragment najfajniejszy. Ciekawy i niebanalny utwór. Bardzo mi się podoba

a czemu Ewo droga w noc nie wierzysz? toć ona taka piękna ... dobry wiersz

Ewa Kłobuch pisze:Sternik wypadł za burtę. Ucichł łagodny szum.
Piasek zasypał ocean, okazał się morzem.
Martwym.

świetne!

to miasto
zepsute do szpiku przesiąkło
nienawiścią i kłamstwem

zamiast z góry spluwać na ulice
będziemy się włóczyć alejkami

gdzie rak toczy ściany
a deszcz zmywa brud
z mokrych butów

wyznamy sobie miłość

tak, ostatniej strofie czegoś brakuje... poza tym podoba się

bardzo fajny utwór, lubię takie klimaty

dzięki za Wasz czas. Lidio to miasto zepsute do szpiku przesiąkło nienawiścią i kłamstwem które krzyczy neonami z witryn zamiast wzbić się ponad by z góry spluwać na ulice będziemy się włóczyć alejkami gdzie rak ludzkich nieszczęść toczy ściany a deszcz zmywa brud spod mokrych butów tu wyznamy sobie...

Wariacjo deszczowych nocy
niech miasto lśni zamknięte
w nieśmiałych spojrzeniach

będziemy się wić wspólnym cieniem
między neonami przemokniętych ulic
zbyt mało miejsca na miłość

nim jutrzenka nas rozpierzchnie
nad oddalone od siebie brzegi
uczcimy tę wieczność lampką
srebrnego szampana

Podoba mi się myśl przewodnia wiersza, forma też niczego sobie. Pozdrawiam