Wiersz o skondensowanej treści, którą można by rozpisać nawet w dłuższy tekst publicystyczny. Z jednej strony mam pewną niechęć do poruszania takiej tematyki w poezji, bo - odnoszę takie wrażenie - to się szybko starzeje, ale tutaj podoba mi się konkret opisanej sytuacji, ludzi; poza tym twoje wiers...

wilga pisze: ↑śr 29 lis, 2023 Teraz są martwą naturą
z uwięzionym słońcem. Niczym więcej.

Całe szczęście, że z uwięzionym, a nie zgaszonym :)
Ciekawy wiersz, nic bym w nim nie zmienił,
skłania do myślenia o naszych wewnętrznych zmaganiach...

Bardzo dziękuję, cieszę się, że wiersz ma taki pozytywny odbiór :) Pozdrawiam

Świetna opowieść, Ziomku. Przeczytałem z prawdziwą przyjemnością. Pozdrawiam Dziękuję :) Bardzo mi to o powyżej weszło. Z czystą przyjemnością L.G. Dzięki :) Cudowny jest Twój wiersz Pozdrawiam Bardzo mi miło, dziękuję :) Idealnie przedstawiony świat realny z urojonym/przetworzonym. Ruch, plastyczn...

Wyszłaś z nieruchomej ciszy na strada di campagna – mozaika z liści, piasku i refleksów lipcowego zenitu rzucanych na willę Boccarda. Czarne szpilki z paskiem na kostce. Tamto wielokrotnie przeżyte życie wylałaś mi całe na czoło, oczy, usta. Słodki anestetyk. Wybiegłem za tobą z zimnej galerii na st...

felicja pisze: ↑pt 07 lip, 2023 - stan, który pojąć nie jest zbyt łatwo.

stan, którego?

Nierozwiązany i nierozwiązywalny problem zła - musi się z nim zmierzyć każdy, kto dorasta. Ale poza złem pochodzenia ludzkiego jest też zło pochodzenia naturalnego - katastrofy naturalne, starzenie się, przewlekłe choroby etc. Nie mogę czynić zarzutu autorowi, że nie wepchnął tego do wiersza, ale mo...

wilga pisze: ↑wt 09 maja, 2023 Najpierw pobieżnie, a potem ze smakiem. Świetna lektura.

Dziękuję. Miło mi :)

Przestałam wierzyć, że z natury jesteśmy dobrzy. To daleko posunięta teza. Skrajne warunki pokazują, jacy jesteśmy naprawdę! Stan względnej równowagi wprawia nas w stan uśpienia - możemy grać tę, czy inną rolę. Ale podnieś rękę na to, co kocham, zrównaj mój świat z ziemią - a zobaczysz, kim jestem....

31. Zobaczyć szczęście. Mój ulubiony park nad rzeką skąpany w słońcu. Trzylatek podbiega do gołębi i wron, jak gdyby mógł je złapać. Gdy się zbliża, ptaki odfruwają. Biegnie dalej. Znów odfruwają. Patrzy w niebo, krzyczy z radości. Potem zbiera szyszki i wrzuca je do rzeki. Znów zbiera szyszki. Dwie...

21. Telefony, których nigdy nie chcielibyśmy odebrać i nawet boimy się o nich pomyśleć. A jednak co kilka lat zdarzają się prawie każdemu. Potrzebujemy wiele czasu, dużego nakładu pracy i nieziemskiej cierpliwości, by znaleźć się w punkcie „lepiej”, a wystarczy chwila, by znaleźć się w punkcie „gorz...

W moim odbiorze język manifestu, wiecu... ciekawe, ale chyba przegadany (mówię tylko o swoich odczuciach, nie wiem, nie znam się, jestem zarobiony... :) )

Zajrzałam już wczoraj, nocą, ale chciałam pobyć z tymi słowami... Niezmiennie czyta się to świetnie. Szeroki wachlarz poruszanych przez Juliana tematów, toteż i przestrzeń do rozmyślań ogromna. Bywa zabawnie, posępnie, metafizycznie, filozoficznie, gorzko. Jeśli kiedyś wydasz to na papierze (o ile ...

11. Piątek. Urlop. W nocy padało. Rano przechadzka po mieście. Kałuże i wciąż obecny zapach deszczu. Gdyby szyldy i reklamy sklepowe nie kłamały, mógłbym żyć naprawdę wygodnym życiem w najlepszym ze światów. „Obuwie. Zawsze tanio”, „Kredyt darmowy – oddajesz tyle samo, co pożyczasz”, „Profesjonalnie...

Ależ to się fenomenalnie czyta! Czyżby wpływ Pessoi? Ostatnio zgłębiałam przemyślenia jego heteronimu Charlsa Roberta Anona. Inna tematyka, ale koncepcja podobna. Bardzo dziękuję! Będę kontynuować, może coś z tego wyjdzie... Oczywiście, że Pessoa :) Ostatnio też Fante, Montaigne, Bergson... (z tych...