Dziękuję, Prando, za przemyślenia :)

Tomaszu, dziękuję za refleksję i uwagi, pomyślę, na razie pozbyłam się pierwszego a literówkę poprawiłam :) Korneło, dzięki za Twoje spojrzenie, podoba mi się :) Wilgo, zgadza się, zapadają głęboko pod serce, dziękuję za refleksję :rozyczka: Hanno, pięknie dziękuję :rozyczka: Felicjo, cieszę się, że...

Dziękuję Felicjo :)

Piękny wiersz, Leo, a puenta cymesik!

Ta wyrwa w sercu...ból który trudno opisać, gdy zdajesz sobie sprawę, że już nic nie może się wydarzyć, a przechodzi w snach i przypomina, rozbliźnia rany i sączy się, nic już nie che się czuć, żeby nie bolało, więc zabija się każde wspomnienie...bardzo bolesny, mocny emocjonalny przekaz...

Jakże bliska narracja, dzięki za wzruszenia

tak mało słów, a tyle treści...piękny

słowa czasem dogaszają słońca wypełnione obietnicą noce przygniatają tak bardzo by nie zapomnieć sny wchodzą jak w trzęsawisko nie od razu wszystko jest możliwe tak jak wtedy gdy słyszysz trzepot skrzydeł i czujesz że unosisz się a rozbijasz o szyby nawet przy otwartych oknach budzą się dawne strach...

Hanno, Wilgo, Cortesso, pięknie Wam dziękuję za obecność, refleksje

Leo, pięknie dziękuję i cieszę się z takiego odbioru :) Tomaszu, jakże cieszą Twoje słowa, dziękuję :) Księżycowa, w słowie ,,udsuniemy'' po prostu zrobiłam literówkę ;) wiem, że takie słowo nie istnieje ;) dziękuję za spostrzegawczość, szyk w dziewiątym wersie zostaje, to akurat było zamierzone :)

znów będę otwarta jak przestrzeń na początku naszych wzruszeń jeśli tylko wrócisz w palcach zatrzymam ciepło z nabrzmiałych płomyków niech roziskrzą się w oczach oddasz w zamian dotyk jak bliskość oddechów złączonych w bezruchu jeśli tylko wrócisz odsuniemy nasze oddalenia na przekór nocy nie zmieniaj

Kochać życie, odnaleźć szczęście i miłość w sobie, znaleźć ten stan równowagi, wtedy najbardziej kręte życiowe ścieżki nie będą zbyt trudne do przejścia

Hanno, Leonie, dziękuję pięknie

Wilgo, Vestko, pięknie Wam dziękuję

Dziękuję, Felicjo