aber-du migdałowe wzgórza gasną o zachodzie w milczeniu zamykanych pośpiesznie kwiatów od wskazującego palca aż do ramion by odsłonić suchą jak gałąź iglicę katedry wniebowstąpienia ale przecież nasza nieruchomość ugrzęzła w napowietrznej bliźnie ślepa cieniem tych wszystkich imion rozwianych dymem...

<img>

I mnie Mariuszu tym wierszem zatrzymałaś: dobrze poprowadzony z tym czymś, co lubię. Moje ukłony

nie zatańczymy ze sobą

zagrali walca
choć ty pani nie madonna
ciemna chusta skryła oczy

jak w wezbranej rzece jagód pogubimy
nasze cienie na paprociach igłach sosen
z wiatrem z ciszą o poranku

mgłę pościelę pod twą głowę
niech sen przyjdzie kolorowy
ten z błękitem i czerwienią

może wtedy

Długo mnie nie było ale nadrabiam i to jakie Pióro.

Ojojki ależ malinowo się zrobiło Mirku, no tego tam...palce lizać.

Jurku, wiersz piękny bo i pewnie takie wiersze pisze się Sobą. Głęboki mój ukłon dla Ciebie.

[quote=""Mithril""]i tu mam ową esencję..................tak samo cierpliwość jak i nadzieja, oraz pogodzenie.................z księgą, której kres właściwie nie od nas zależy....................poza warunkiem aneksu - "był prawym, czy niegodnym człowiekiem"[/quote] A ja wciąż sobie kombinuję Mit, ż...

Mit, no zgrzyta boć to ił a i osad jakiś się znajdzie - bca ta rzeka :01234: Nad Twoją sugestią pomyślę, może i utnę tu i ówdzie. Dominiko - zawiły jak ta rzeka i podziemia. Czasem trzeba zgromadzić trochę słów i przegadać. <img> Haniu to ja raczej biłem się z myślą czy wypada zważywszy na wydźwięk ...

" ropiejące pod mankietem wiersze " Hanna Dikta heliotrop życie zaciera ślady życia daleką obcą rzeką z utramaryny i iłu coż że nie mogę spojrzeć w twoje oczy wystarczy przemierzać każdego dnia ciche zastygłe podziemia wytartym krokiem do utraty tchu w tym co nieuchronne spowszedniałe jak pukanie do...

[quote=""Mithril""]Onieśmielasz mnie Amadeuszu - nie wiem, co napisać[/quote]...pisać Mit, pisać

I ja Mit pozostawiam ślad pod Twoim wierszem a prawdę mówiąc zabiorę go sobie. Piękny sztych o smakowitych metaforach i dowód na to jak w piórze Mistrza nawet pospolity temat staje się perełką :ukłon:

Dobry wiersz Aniu. Łaty na rajstopach...jak sobie przypomnę to sama gęba się śmieje: właściwie to był jakiś rodzaj pończch, bawełnianych chyba, podpinanych do spodenek na rodzaj żabek...a przed sobą toczyło się metalowe kółko na długim drucie... <img>

Od tytułu po kołatkę - kawał dobrej poezji Mit.

Twoją poezję można smakować w nieskończoność, za każdym razem zaskakuje wyjątkowością poetyckiej wyobraźni. I ten wiersz to perełka a właściwie pięknie oszlifowany diament. Każde ze słów na miejscu, wokół jakieś metafizycznej piasty, która objawia tajemnicę po przez swoją całość. <img>