Znowu śniłam listopad. Przemarznięte ptaki od rana krzyczały coś o umieraniu. Zimno. Chuchaniem w dłonie nie zatrzymam ciepła; wszystko na nic, na nic. Zimniej. Słońce blade jak ściana słania się po niebie, niechętnie błyśnie czasem jakby z wielkiej łaski i koniec. Już wieczór. Mróz; boję się zasnąć...

Anno, to strach zamyka usta od środka, więc milczę. Kłamię. Ostatnio każde z nas ma swoją bezradność i nieważne jak bardzo się starasz: ani jej przeskoczyć, ani obejść. Nie pytaj, dlaczego. Tu świat znowu ma ostre krawędzie, kaleczy nadgarstki, a pierwsza krew oznacza przegraną; trzeba uciekać w inn...

Margot pisze: ↑pn 08 mar, 2021 Pozostań w zagubieniu.

Wzajemnie.

Powiem szczerze, że ni w ząb nie rozumiem o co chodzi w tym tekście, ale strofa z betoniarką świetna, a poza tym puenta wymiata :)

Kiedy czytam wiersz, zastanawiam się, co kierowało autorem/autorką przy pisaniu. Jakie emocje towarzyszyły dobieraniu słów, tworzeniu całości tekstu. Czasem wracam do wiersza kilkakrotnie, aby "ugryźć" go z każdej strony, nie tylko z tej najbardziej dostępnej. Gdzieś kiedyś słyszałam, że nie można u...

Nie czytałam oryginału, bo to chyba tekst po zmianach? Mi osobiście przeszkadza nadużycie "się", jest go tutaj stanowczo za dużo.

Jeden z tekstów, który warto dopracować. Pozbyłabym się słowa "pojemny" z obu miejsc, autorka powinna postawić na inteligencje czytelnika. Poza tym jest w tym tekście jakaś iskra, coś się w nim tli.

Powiem szczerze, że nie wiem o czym ten wiersz. Chciałabym, aby ktoś podsunął mi trop, jakąś nić, która by pomogła znaleźć właściwy trop. Tytuł -Proroctwo- mówi o czymś, co jest przepowiedziane, ale nie wiadomo czy się spełni. Wydmy, morze, dym, ogień, ławice ryb i księżycowy krajobraz - zagubiłam s...

Pustka wypala dziury - to najsłabsze, warto byłby czymś to zastąpić, chodzi mi o słowo "pustka".Ostatnia jest najlepsza i nawet ten kosmos nie razi.

I to jest to, niewielka ilośc słów, a ile treści. A jaki obrazek przy czytaniu - cudo.

W wolnej chwili poczytam wszystkie Twoje dostępne tutaj wiersze, Czarnowidzu. Już wiem, że warto.

Nie bardzo rozumiem ten nawias, a właściwie użycie obu nawiasów jest dla mnie niezrozumiałe. Dużo słów, aż przytłacza podczas czytania. Podoba mi się ostatnia cząstka. Tam jest dużo więcej powiedziane, niż w poprzedzających ją strofach.

Przeczytałam tekst, potem komentarze i się zamyśliłam nad jednym; jak to jest, że my, jako gatunek ludzki nie słuchamy rad, które naprawdę coś wnoszą w nasze próby literackie. Ale za to słuchamy wszelakich pochwał, choćby i nietrafionych. Co do wiersza - to co napisała Dorota Chołody ma sens. Przyna...

Nawet nie wiedziałam, że istnieje tak piękne słowo jak "krakelura". I do takiego słowa powstał tak piękny wiersz.

Słucham Leonarda Cohena i wiem, że nie pomieszczę ani słowa więcej. Jest noc, ty po drugiej stronie świata opowiadasz, że odległość to choroba; wzrasta z każdym kilometrem i moje tęsknię ma się nijak do nieskończoności. Tylko poduszka jest wyrozumiała, przyjmuje łzy i nie pyta, ile jeszcze. Otwieram...