Są świetne momenty, w których można się rozpłynąć. Powtórzenie Śpisz jak dla mnie całkowicie na miejscu i nadaje pewien rytm wierszowi.

Jak - pytacie - zamknąć się w ciało niebieskie, swobodne tonacje ruchów, dłoni splątanych w szepcie warg i spojrzeń pomiędzy granicą a łóżkiem, gdzie bariery - są, owszem - nieruchome, niewidome, niemożności już koniec, powiesz. Chciałabym - mówisz - teraz, najlepiej od razu, szybko, bezboleśnie i p...

Masz bogate słownictwo, to widać ;) Mi się tam podwoje akurat podobają, później może za bardzo dopowiedziałeś z samochodem i człowiekiem.
Czyta się płynnie i szybko.

Podoba mi się. Trochę melancholicznie ale ma w sobie iskrę.

W piersiach masz miasto ospałe i spokój, którym nasiąkamy za dnia - niepewne staje się prostsze, gdy spleść można w siebie ciała napoczęte. A usta drżą zrośnięte w bujne misteria. Wpraszasz się we mnie słodkim snów brzmieniem, bliskością pasteli wyjętą z głowy - a ja milczę, bo ciszą zaspokajam głód...

Może i ostry ale i takie wiersze potrzeba czasami z piersi wyrzucić.
Coś mi się podoba coś nie, ale ogólny rozrachunek - coś ten wiersz ma ;)

I prawdziwe to - szczególnie pióro i poeta. Będziemy się zawsze nad tym zastanawiać, ale najwazniejsze, by to robić.

Podoba się.

Wybacz, ale roześmiałam się xD Zbytnie nagromadzenie tylu "niezwykłych" słów xD
Czułam się jakbym siedziała na wykładzie z redagowania.

Ale... czytało się całkiem przyjemnie ;)

Pozdrawiam

Tekst pisany dawno temu, bardzo krótki, mini miniaturki ;) Dopiero szlifowałam wtedy swoją prozę ;) [size=99px] Zdążyć przed nocą [/size] Oblizała wargi. Bez emocji przyglądała się śpiącemu mężczyźnie. Wyglądał jakby jedną ręką obejmował powietrze, drugą zaś skurczył pod brzuchem w geście obrony. Za...

Ja się tylko delikatnie wtrącę i zaprzeczę, iż ten wiersz jest dowodzeniem, że okrąg jest okrągły. Moim skromnym zdaniem jest to krytyczna uwaga nie uzasadniona żadnym argumentem. Nie chcę się wykłócać, ani złośliwie mówić - ale uważam, że znowu trąca mi tutaj "najazdem". Nie wiem dlaczego, nie bard...

Poeci zachodzą za skórę słowami, jakby chcieli wypalić dziurę i nasączyć ją sobą. Niektóre ścieżki są utarte - woda wzbiera, a my próbujemy powstrzymać powódź. Prawdziwe dźwięki wydają się same, przekornie i paraliżująco - pisane spojrzeniem albo palcem, może też być stopa i włos. Znaki rozpoznawcze...

Piszesz inaczej - to się fajnie czyta, to się czyta, przede wszystkim.

Podoba siem.

Pozdrawiam

Hehehe podoba mi się królik. Ciekawa metafora, tak na marginesie. Inna - nowatorska.

Pozdrawiam

Rozumiem dedykację, jednak wiersz słaby - w moim odczuciu.
Za bardzo nie trzyma się siebie - zdania są jakby wyjęte z różnych tekstów.
Nie tym razem.

Pozdrawiam

Prozy akurat mam dość sporawo xD I owszem, o to chodziło. Ta ckliwość wręcz musiała się tutaj pojawić.

Może kiedyś wrzucę coś jeszcze ;)