przyszłość głowy nie zajmuje
czy jest coś ponad dziś
wątpić rzecz ludzka
spłynie krą wraz z pierwszą jaskółką
trwam w zawieszeniu
między nie marnuj a łap chwilę
balans pod górkę
z potknięciami
błędnie odczytuję znaki przydrożne
tak łatwo przeoczyć
plany
zarysowuję

zmięta kartka nie sięgnęła kosza

czy poeta to bóg. mało kto wierzy dziś prawdziwie w Boga. jeszcze mniej ludzi wierzy poecie.

Nietypowa forma, rozbudowana- zatrzymał mnie ten wers, pozdrawiam

po prawdzie blisko nam do liści
opadających jak do deszczu
w jesieni kąpią trudne myśli
pobłądzą trochę gdzieś
w powietrzu

Zabieram ze sobą- bardzo bliskie mi wersy

Wilgo i ćmo- dziękuję i pozdrawiam

Wstrząsający obraz samotności

lista znajomych i bliskich
została usunięta

czasem słychać kroki na korytarzu
nikt już nie przyjdzie

wiersz wart zatrzymania, pozdrawiam

Przeczytałam obydwa z przyjemnością- pozdrawiam

Wiersz tajemniczy, z dużym ciężarem emocji, czasem nie da się zmyć brudu, trzeba z nim iść...

Hm- trochę smuci ta wirtualność w życiu i szkoda, że wielu ją wybiera- ciekawy wiersz

Dziękuję za wskazówki i pozdrawiam

Świetny wiersz :)

Przeczytałam z przyjemnością, prawdziwa poezja, co ma być to będzie- może gdyby się tego trzymać to mniej by lęków się doświadczało.

Tak każda drzazga kiedyś wychodzi na zewnątrz i mimo, że boli to rana zasklepia się, a i wspomnienia płowieją.

Jest spokój i pogodzenie w wierszu, bardzo mi się podoba to przepływanie.

Wciągnął mnie klimat wiersza, przenika wraz z ostatnim wersem.