Ludzie w tańcu bywają śmieszni, podobni
do much z niedopitych szklanek. Próbuję
nie patrzeć, uciec, zanim powietrze
stanie się zbyt ciężkie, by odlecieć

w niepamięć. Jedyne wyjście,
wejść na ciemniejszą stronę
nocy. Dopóki trwa sen, jesteśmy
bezbronni.

Być może jest
ostatni, a jeśli
niech zostanie

w domysłach, zwłaszcza
że nikt nie włóczy się między
wierszami, po ulicach
myśl urwana w pół kroku, gdzieś

w kierunku peryferii
pełnych niedomówień
i niedopatrzeń. Zmęczone
oczy to tylko kwestia światła.

Jest jeszcze sen, który nie liczy odmrożeń,
blizny bierze za dobrą monetę. Ktoś szuka
w nim znaczeń, ale to tylko myśl zerwana
ze smyczy, bezkarnie gra na zmysłach, aż świt

ją przyszpili i zaczną wrzeszczeć
telefony. W zmęczonych autobusach
paraliż, jak wróżba
na kolejny dzień
byle do snu.

Możni tego świata dbają o moje szczęście, zarywają noce dla lepszego jutra. Więc sączy się z telewizora na skołatane uszy dobra nowina i oczy drżą jak rtęć. Dlatego przykro mi, bo się nie staram, nie dbam o siebie, trwoniąc fatygi możnych tego świata, toteż piję co wieczór ich zdrowie równolegle zło...

Mają własny świat, równoległy
do naszego, ale brak rymu dla gestów
więc mijamy się, jakby lęk, chociaż wyparty,
zniekształcał nam ścieżki. Czas

nie zna kompromisów, jest go zbyt mało,
by zwariować. Zostaje tylko wyrozumiałość
dla nieumyślnych kłamstw.

Margot pisze: ↑pn 15 mar, 2021 Ktoś przyśle białą lokomotywę...

Jednak nie odpuścisz... trudno, ja odpuszczę.

Wertykalna postawa ścian
czyni z nich tamę, inaczej
bezradność wypłynie poza granice
pokoju, burząc porządek. Konieczność
jest ślepa i bezwarunkowa. Szukać,

żeby nie znaleźć, prosić,
by nie było dane. Czekać
na zbawienie. Przyjdzie
z sufitu, pod którym
nierówno.

Snu o spadaniu nie można dośnić,
kończy się przed czasem. Dlatego spadam
w ciągu dnia, między kawą a dymem,
wejściem, wyjściem, na antypodach

korytarzy, ulic, słów. Sen o spadaniu
jest snem dyżurnym, uwiarygadnia
każdą zbędność.

spróbuj się dośnić zanim
oszroniony świt przyniesie
myśl pełną zniechęceń

i wchłonie nas ulica
na której mnie zmrozisz
bym skruszał przed zachodem

na początku płomień później
tlą się słowa i cisza
zalega w płucach

dlatego bezdech popielniczka
pełna zwątpień niedokończonych
myśli

coś w nas pęka
nie pozwala zapaść
w sen zimowy

Ostatni wiersz powinien być jałowy, bez emocji, podtekstów, rozliczeń. Powinien być nudny, jak wkładka reklamowa do codziennej gazety, rozkład jazdy na zamkniętej stacji. Obojętny, podobny do szaletu, gdzie każdy wchodzi, robi swoje, wychodzi. Nie może mieć przesłania, dedykacji, jakichkolwiek aluzj...

Bilans zysków i strat jest zawsze ujemny, gwarancja bezpieczeństwa przede wszystkim, cel wymaga wyrzeczeń, każdy chce mieć coś na własność. Językiem sprawdzi erekcję, sen w pigułce zastąpi namiętność. Bagaż wiedzy i doświadczeń okazuje się zbędnym ciężarem, spadnie na potomstwo, które zachowa ciągło...

Księżycowa, dzięki za komentarz ale jak sama widzisz, to już nie ma sensu.

jankazimierz pisze:Oj, Margot! Naprawdę w niektórych kieliszkach mieszkają wiersze. Byleby nie sięgnąć po kolejny.

Margot pisze:Oj, jankukazimierzu! Chętnie się z Tobą zgodzę.

Ciekawe, dlaczego teraz nikt się nie przypieprza o prywatne rozmowy...

Margot pisze: ↑pt 22 sty, 2021 Niech Cię jakaś muza odwiedzi a wtedy znowu zachwycisz wszystkich tak, jak zwykle.

Aluzju poniał. Miłego wieczoru.

Margot pisze: ↑pt 22 sty, 2021 pozdrów ode mnie ten kawałek Bałtyku, który spotkasz na następnym spacerze.

Jakiego Bałtyku?!

Pomyliła pani adresy... albo dałem się wkręcić.