Dziękuję, Cortesso

Marijka otworzyła okno, słońce zaczęło delikatnie pieścić twarz, rozchodząc się mrowieniem w koniuszkach palców i w zaokrąglonym pod suknią życiu, pulsowało w makach, pachniało mlekiem, chlebem i sianem. W takich chwilach chciała być Marią, niekoniecznie Magdaleną, raczej tą od aniołów, tylko, że to...

Tyle bólu w tym wierszu, słowa wręcz krzyczą...

Jakże bliska mi narracja, bardzo bliska...

Hanno, Liliano pięknie dziękuję :)
Vesper, też tak myślę, to trudne do udźwignięcia, dziękuję za przemyślenia :)

Przepraszam, że po takim czasie dopiero odpisuję, ale jakoś mi umknęło, nie wiem jak... i dziś dopiero zauważyłam, że nie odpowedziałam Wam

Pozdrawiam serdecznie :)

Bardzo dobrze oddałaś ten stan beznadziei, marazmu, można też oddczytać jako metaforę obecnej sytuacji gospodarczo-politycznej w naszym kraju ;)

Tęsknimy za tym, czego nie mamy, ale może nadejść albo za tym, co utraciliśmy, co minęło, potem znów czekamy aż nadejdzie, bardzo liryczny wiersz,
z nutką nostalgii

Powtarzalność daje poczucie bezpieczeństwa, stały punkt odniesienia, w życiu i w przyrodzie, refleksyjnie i nostalgicznie u Ciebie :)

Tomaszu, dziękuję bardzo za słowo :) przyleganie przylgnęło na dobre, więc zostawiam jak jest :)

Leonie, dziękuję bardzo za supełkowe zawiązanie myśli :)


Pozdrawiam

Bardzo emocjonalny, kobiecy, prawdziwy, dla mnie to najlepszy z Twoich wierszy, które tu czytałam na Ogrodzie..

,,Ziemia wpija nasze wody'''

Chyba ,,zjadłaś'' literkę ,,y''? :)

Mario, są świty, które nie przylegają tak bardzo, po prostu zatrzymują światło i resztki snów, a ty zaczynasz dziać się od nowa, tak jakby nie było końców zawieszonych w próżni. uparcie zawiązujesz supełki, rozkruszasz zasuszoną miętę, by odczynić zło przyczajone pod starym dębem. znów oddychasz, Ma...

Felicjo, dziękuję za uwagi, ale zostawiam to dopowiedzenie

Odnalazła swoje kasztanowe drzewo, zakwitło wcześniej niż pozostałe, czerpała z jego korzeni wszystkie szelesty wiatru i szmery wody. Siadała w wiatroszczelnej koronie, wprowadzając inne ptaki w błąd. Utrzymanie równowagi sprawiało nieco trudności. W końcu przypomniała sobie, jak to się robi. Poran...

Leo, bardzo mi się podoba taka narracja, trafia mocno...świetny wiersz!

Pięknie płynie to jesienne zamyślenie