Omotały mnie twoje zielone oczy kocham z obcym akcentem i chropawe mein lieber Nie potrafię już żyć bez ciebie Pradziad po kądzieli z kilkorgiem potomnych siedzi na koronie oświęcimskiego komina Kłócą się zawzięcie nie patrzą w moją stronę Praszczur po mieczu zaprzągł wierzchowca do pługa Ludzie gad...

Albo płomien...
Przepraszam to miał być żart, choć pod takim tekstem żartować nie wypada. . A wiersz wspaniały, najprzedniejszej formy, choć mówi o sytuacjach i rozterkach znanych.

Maria Piszesz, że "patrząc na ten sam obraz widzimy różne figury". Wspomniany Szwajcar stwierdził, iż to, co widzimy w nejednoznacznych obrazach, daje wierne odbicie naszych osobowości, tego, co "w duszy gra". Spostrzeżenie to wykorzystał do opracowania znanego testu psychodiagnostycznego (testu Ro...

To nie przez stocka a przez łzę.
tak samo wiersz, przewrotny, z dawką śmiechu (ale przez łzy). Podobna mi się

O ile czas się zatrzymał, to nie trzeba bać się rozstania.

Ewa Włodek, Perełka Wydawało mi się, iż dwuwiersz „Wszystko cuchnie banałem” rozumiany będzie przez czytelników w odniesieniu do treści wiersza. W ostatniej cząstce chciałem natomiast wyrazić pogląd iż większość tzw. tematów podniosłych, ważnych musi brzmieć (w poezji) banalnie, kdyż są zbyt oklepa...

Maria: „Psychiatra szwajcarski Rorschach wymyślił te plamy ktokolwiek na nie spojrzy z którejkolwiek strony zobaczy siebie” Mariola Kruszewska : Pracuję nad wersją powyższego tekstu, która spróbuje nawiązać do Tuwimowsko – bałaganiarskiego i letnio - rozpasanego rozumienia ”okoliczności jesiennej p...

Nie lękaj się, Mario. Wiadomo, pierwszy raz...

No i zjadło mi odpowiedź, więc muszę jeszcze raz. Cisza dotknęła sadów. Czerwień jabłka ukrywa tajemnicę powrotów. itd. Czas powtarza się w cyklach, niemal jak u Hegla (stąd spirala). W pętli czasu liście zielenieją (najpierw) i (potem) opadają. I znowu. I jeszcze raz. Teraz akurat tęczowieją, bo ta...

Cisza dotknęła sadów Czerwień jabłka ukrywa tajemnicę powrotów W pętli czasu liście zielenieją i opadają Teraz tęczowieją Zrywamy i sami jesteśmy zrywani Z oddali miasto gniewnym pomrukiem przepowiada oblężonym ich los Wszystko cuchnie banałem Nie ma na to rady Sprawy najważniejsze zawsze są banalne