Pomijając rymy - wyborny nastrój:))) semi.

Wczoraj przed wyjściem do pracy musiałam skrobać szyby samochodu:))) s.

NA WRZEŚNIOWĄ NUTĘ

Znów jesień nadeszła
i złoto z drzew kapie
a miłość umiera
zerwana przed czasem

Szron wiesza wisiory
na niciach pajęczych
ktoś szepnął - zapomnij
mróz w sercach się srebrzy

Lecz wciąż mam nadzieję
poczekam cierpliwie
aż świat się uśmiechnie
aż smutek przeminie

CACHE-CACHE

Znasz tę zabawę
szukaj i chwytaj

nie ma mnie wcale
a może jednak

w kącie ukryta
maska wenecka

zmieszane z błotem
łzy na policzkach

za oknem podmuch
z samego piekła

głos albo zapach
powraca przeszłość

pod kolanami
skrwawiony beton

nie ma mnie wcale
tylko nadzieja

dziękuję:))) póki co, nie ruszam :))) s.

Błędy, które popełniamy odbierają wszystko, co drogie:))) Dziękuję z jesienną zadumą:))) miłego dumania :))) semi.

wiara w bajki jest toksyczna... większość rozczarowań to nasza wina, choć trudno to zrozumieć... :))) semi.

Pokiereszowany ten wiersz:))) semi.

Piękny. Poszukiwanie śladów w ciemności:))) nikt nigdy znikąd nie odchodzi całkowicie :))) semi.

Nie ma co się łudzić. Skoro już wiesz, która droga jest właściwa, zawsze możesz nią pójść:))) Ładny, mądry wiersz:))) semi.

Według Ciebie wieprze to komplement. No to rzeczywiście... Pozostaje tylko czekać, aż ryjek urośnie. Zazdrujesz... ;)

Jednego "wszystka" chyba wywal. Wiersz smutny. A przecież piękne jesienne słońce za oknem:))) semi.

Przychodzisz tu tylko po to, żeby nas traktować protekcjonalnie jak pętaków, więc dziwisz się? Masz radochę mieszając ludzi z błotem. Przez Ciebie widziałam, odeszła już jedna osoba. Ale fajnie. Skoro wszyscy jesteśmy beznadziejnym TWA, hałastrą gniotorobów, po co w ogóle się z nami zadajesz? Nie sz...

Tak się składa, że Marcin Sztelak poziomem swoich wierszy bije na głowę całe to forum. Komentarz Mithrila to typowe przysrajdupstwo. Chyba z zazdrości, że sam nie potrafi, bo na razie nas żadnym swoim arcydziełem nie olśnił:))) Jeżeli pisze wiersze równie bełkotliwe, jak komentarze, to współczuję......

KORALIKI Rozsypuję bezmyślnie uciekają po podłodze pękają płoną giną i ciemnieją czerwone paciorki drewniane kuleczki srebrne dzwonki kryształki z plexiglasu wszystko w nich było i słowa miłości i sekundy darowane i uśmiechy i wiersze za szkłem rozbitym zwyczajnych ludzkich błędów już nic nie odzyskam