makatka rozdrapana

[Pier Dułka]

Zakwitły chabry w maków cieniu
a może być i wice wersa
jak ty oparta na ramieniu
jak ja zgubiony w twoich piersiach

Pszenica słońcem wykłoszona
aż się nie może zmieścić w wersach
jak krzyż niesiony na ramionach
i smutek wbity między żebra

Kruki już czują niezłe żniwa
wrony z zawiści w polu wrzeszczą
bo my będziemy rozdrapywać
to co nam miła jakoś przeszło

A może lepiej zapamiętać
przytulność twoją na ramionach
przychylność piersi niedomkniętą
makatką z chabrów uplecioną

[megi]

Wiersz BARDZO mi się podoba.
Ba, pewnie że lepiej byłoby zapamiętać jedynie to co było dobre. Tylko że zaraz pojawia się żal, że się skończyło i nadzieja, że może wróci. Rozdrapywanie ran chyba nieuniknione, byle im dać szansę na zagojenie. Z czasem. I oby wszystkiego nie rozdrapały kruki i wrony.

[Leon Gutner]

Super po raz kolejny jak to u Piera a pierwszą genialną strofę zabieram .

Z przyjemnością L.G.

[niezapominajka]

[Irena]

Nieustająco podążam za Twoim słowem z zachwytem

[Hexe]

Nastrojowy wiersz, przepleciony ...pszenicą słońcem wykłoszoną...
Pozdrawiam

[Fred]

Coś mi się widzi, że nasz Pier Dułka zmienił nieco obszar penetracji poetyckich. Z korzyścią dla poezji rzecz jasna. Będę oględny w komentarzu, bo znowu mi się jakiś Kowalczyk przy Pier...

[perełka]