To jest ten czas

[Latima]

Dziewczyna w niebieskiej sukience maluje
na fali nadbiegające dni. Wirują
marzenia, giną w toni.

Ocean rozdzielił wszystko na za i przed.
Oszronione włosy ukrywają spojrzenie.
W starym domu kwitną inne róże.

Oplatana winobluszczem drewniana chatka
trzyma na uwięzi. Żywi sokami przyszłość.
Gdyby tak ostatni raz obudzić tamtą wodę?

Zagrałaby barwami, rozbrzmiała muzyką,
przypomnieniem. Nad jutrzejszym horyzontem
pojawia się stubarwna wstęga. Więc?

Niebo uchyla zakazy, św. Piotr schował klucze
do kieszeni. Wykorzystaj, to prezent dla ptaków,
którym niestraszna żadna przestrzeń.

Leć!

[księżycowa]

Bardzo ładny, obrazowy liryk. Choć budzi niepokój, jest tu wiele, po co można sięgnąć.
Tonujesz emocje, łagodzisz, jednocześnie trzymasz je w ryzach, a to sprawia, że ta ulotność, to przejście, jest znacznie delikatniejsze, wręcz zachęcające, bez strachu. Podoba mi się tutaj.
Jedna uwaga jeśli pozwolisz: szósty wers czytam w innym szyku —

W starym domu kwitną inne róże.

No i o jedna spacja za dużo pomiędzy pierwszą, a drugą strofą, chyba że tak ma być. Pozdrawiam

[Leon Gutner]

Czysta przyjemność odczytu.

Z uszanowaniem L.G.

[Latima]

Dziękuję, poprawiłam spację. Tak, ten szyk przestawny podtrzymuje, moim zdaniem, rytm, ale może się mylę....,pomyślę, La

[księżycowa]

Wiem, La. Czytałam kilkukrotnie tak jak masz i po przestawieniu. Coś musi być kosztem czegoś. Decyzja należy do Ciebie. Miłego.

[Latima]

zmieniałam, własciwie może i tak być, też odpozdrawiam, miłej niedzielki, Księżycowa!

[Krystyna Morawska]

Dopóki pamięć jest ptakiem - niech leci. Pięknie.

[Pranda]

Obyśmy byli jako te ptaki, którzy nie czują żadnych ograniczeń! Oby zawsze mogli dolecieć do "stubarwnej wstęgi"! pozdrawiam

[Mariusz]

Nie wiem dlaczego, pojawia się przede mną obraz matki, jej wspomnienia, wzloty, upadki i samotność. Końcówka wiersza pociesza przez łzy. Pozdrawiam serdecznie

[Vesper]

Przepiękny wiersz, Latimo

[lilo]

Aż chce się polecieć, piękny liryk