Forum literackie Ogród Ciszy

włożyłem suknię ślubną
na moje roztargnienie

Normalnie mnie powaliło...nie dość ,że świetne to maleństwo ,to mną zaśmiało <img> radocha .....mam wyobraźnię :cha cha:


Serdecznie...Ir

kurcze jakś ironia w tym jest i mrugnięcie okiem do czytelnika pod którym moze kryję się cos o wiele bardziej głębszego i tragicznego niż sama miła forma wiersza i pozornie jakby lekka treść

Wahałbym się nad nazwaniem tekstu wierszem. Zabrakło mi jakiegoś poetyckiego dopełnienia...

Pozdrawiam

Tomek

ciąg dalszy
rzeczywistość wypełniła kielich
rozdarłem słowo kocham
na pół

wiersz czy nie wiersz... świetne, ubawiło mnie po pachy <img>

hmm..dla mnie zabrzmiało raczej z wyższej półki..tak spomiędzy klasyków

Przewrotnie :). A suknia musiała być baaaaardzo długa. Pozdrawiam

.

Hej Mithril!

aaa fajne..fajne..
można i refleksyjnie

i komicznie...długo goniłeś swoją żonę...



dyg

To jeszcze nie dramat, gdy sprinter wskoczy z rozpędu w suknię ślubną. Gorzej jak <img> w noc poślubną pomyli łóżka, tak przez roztargnienie <img>

Pozdrawiam

Jola