galeria luster

[jorena]

patrzysz i widzisz samotność
to zwierciadło ujawnia prawdę
z wściekłością krzyczysz
rzucając sobie obelgami w twarz
najwyższy czas się zmienić
pożegnać ze swoim dawnym odbiciem
ukochane lusterko rozbiło się w drobny mak

trzymając w ręku błyszczące okruchy
czujesz siedem lat nieszczęść w miłości
każdy kawałek owijasz osobno w czarny papier
wyrzucasz
reguła która bawi a może silnie odczuwa życie
przecież twój znajomy szklarz
rozbija codziennie kilka luster

[anastazja]

Jak dla mnie, za dużo powtórzeń luster, szkła idt., Myślę, że trzeba okroić, ostrzyc jak włosy i będzie lepiej.

Pozdrawiam

[Mariola Kruszewska]

trzymając w ręku błyszczące okruchy

Pozwól: trzymając w ręku - to naturalne, że trzyma się w ręku; bez trzymając też się fraza obroni. Prawie w każdej frazie dałoby się coś, jak pisze anastazja - przystrzyc. Wiersz zyskałby na kondensacji.

[Jan Stanisław Kiczor]

Chyba jest tak, jak mówią przedmówczynie. Zanadto "przegadany"

Pozdrawiam.

[Marcin Sztelak]

Niestety zgodzę się z innymi komentującymi.
Pozdrawiam.

[Bożena]

ja również - razi za dużo luster w wierszu