(***) mówisz nie ma silniejszej

[Hanna Dikta]

mówisz
nie ma silniejszej
a we mnie łąki
drżących stokrotek
w łuskach uśmiechów
rozpękłe bursztyny

odsupłać
tasiemka za tasiemką
przylgnąć ciepłą strugą
do opłatków dłoni
złamać pieczęć

z pestek szarej renety
złożyć siebie od nowa

w kamieniu

[Abi]

[quote=""Hanna Dikta""][size=99px]mówisz
nie ma silniejszej
a we mnie łąki
drżących stokrotek
w łusce uśmiechów
rozpękłe bursztyny[/size]

odsupłać
[size=99px]tasiemka za tasiemką[/size]
przylgnąć [size=99px]ciepłą strugą
do opłatków dłoni[/size]
złamać pieczęć

[size=99px]z pestek szarej renety[/size]
złożyć [size=99px]siebie od nowa
[/size]
zastygnąć[/quote]

hm...
rozpękłam...
poczekam na moją Hanię <img>

zióbki
Abi

[Hanna Dikta]

Abi, masz rację z czasownikami, dużo ich. Niestety, trudno z któregoś zrezygnować... Zmieniłam puentę, może nawet jest teraz bardziej sugestywna (i nie jest czasownikiem, heh!). Pozdrawiam i dziękuję za zajrzenie. Cierpliwości. <img>

[Tomasz Kowalczyk]

W ostatniej strofie sporo bezokoliczników otulonych kobiecą poetyką Hani. Nie odczuwam tzw. efektu wyliczanki. Utwór odbieram jako tekst napisany delikatnym stylem, ale nie jest to często spotykana maniera nadużywania wyrażeń o zwiewnych konotacjach dla nadania utworowi lekkości.
Czuję w Twoich wierszach autentyzm lekkiego pióra.

Pozdrawiam

Tomek

[megi]

[quote=""Hanna Dikta""]mówisz
nie ma silniejszej
a we mnie łąki
drżących stokrotek
w łuskach uśmiechów
rozpękłe bursztyny [/quote]urocze są te łąki drżących stokrotek

[quote=""Hanna Dikta""]z pestek szarej renety
złożyć siebie od nowa

w kamieniu[/quote]
powstanie kobieta z kamienia <img>
końcówka skojarzyła się z tytułami filmów Wajdy i za to duży plus

[Mariola Kruszewska]

Tam, gdzie stokrotki, tam mój uśmiech.
Ładne metafory, ładny klimat, mądre przesłanie.

[Hanna Dikta]

Czuję w Twoich wierszach autentyzm lekkiego pióra.

Za to <img>
Megi, Emde, mnie też najbardziej podobają się stokrotki.

powstanie kobieta z kamienia <img>

Dokładnie tak!
Pozdrawiam i dziękuję za zaglądnięcie i komentarze. Zastanawiam się jeszcze nad "odsupłać", może "uwolnić" byłoby lepiej... Ale już nie zmieniam w oryginale.

[Anonymous]

Haniu,
delikatność i kobiecość Twojego pióra jest niezaprzeczalna.

Piękny wiersz a

[quote=""Hanna Dikta""]mówisz
nie ma silniejszej
a we mnie łąki [/quote]

to dla mnie cud....

Pozdrawiam <img>

[Anonymous]

no cudeńko - to się nazywa wiersz. wcale niepotrzebne jest nazywać rzeczy po imieniu, kiedy czytając aż te wszystkie uczucia przeszywają. i we mnie budzą się drżące stokrotki, nawet oczu nie trzeba zamykać.
pierwsza strofka jest przeurocza, zdecydowanie wybija się na tle pozostałych. to chyba tak jak z tą kobietą. ktoś ją dostrzegł w tłumie.

[Mariusz]

Haniu, tego wiersza chyba nie zapomnę. :ukłon: Pozdrawiam serdecznie

[Hanna Dikta]

Dekadencjo, bardzo się cieszę, że spodobał Ci się mój wiersz! Animo, zgadzam się, pierwsza zwrotka najlepsza, to jest sedno... Nie rozumiem tylko, skąd się wzięła kobieta dostrzeżona przez kogoś w tłumie, pomożesz? Mariuszu, ogromnie mi miło. Pozdrawiam Was i dziękuję!

[Anonymous]

bo ja sobie pomyślałam o odwzajemnionej miłości, jakieś uczucie targa podmiotką, więc założyłam, że drżące stokrotki to właśnie miłość ;) a jeśli odwzajemniona, to podmiotka musiała być zauważona w tłumie innych kobiet.

[Hanna Dikta]

Hm... to wiersz o kobiecie z kamienia, ale... w sumie może być też o miłości, niech stracę. ;) A poważnie, to dziękuję za piękną interpretację. <img>

[Mariola Kruszewska]

"Stalowe magnolie". To o niejednej z nas. I o peelce z wiersza Hani.

[Anonymous]

to ja bym dorzuciła, że tu jest od kamienia do kamienia, bo przecież wcale taka twarda przez cały czas nie była. coś się poruszyło, a widocznie słabiuchne to uczucie było ;)