rifka

[Amadeusz]

rifka

w południowym słońcu bawiliśmy się w klasy
unikając linii ostrego cienia
wpatrzeni w wierzchołki drzew
ale tam był tylko szary błękit

i niewyraźne sylwetki odlatujących
na południe ptaków znałaś je wszystkie po imieniu
a niektóre z nich wydziobywały złote ziarna
z twojej dłoni do bólu

póki czas nie pozbawił cię dziecięcych
warkoczyków bym mógł dotknąć nieba
gorącymi pocałunkami aż do popiołu słów

za ostrą linią cienia znów zagramy w klasy

03/01/09

[Anonymous]

pierwszy wers wydłużyłabym już do klas, bo okropnie wygląda "się" na początku.

[Tomasz Kowalczyk]

[quote=""Amadeusz""]za ostrą linią cienia znów zagramy w klasy[/quote]
Myślę, że za ostrą linią cienia nie będziemy grać w klasy. Wszystkie podziały, w których ludzie są podmiotami, występują tylko na Ziemi, dlatego tak trudno jest czasami trafić do tego upragnionego miejsca, w którym odszukamy wzrokiem dziecięce warkoczyki i ponownie spopielimy słowa.
Zgadzam się z Animą w kwestii likwidacji przerzutni.

Pozdrawiam

Tomek

[megi]

jak anima, nie lubię 'się' na początku wersów

[quote=""Tomek""]Myślę, że za ostrą linią cienia nie będziemy grać w klasy. Wszystkie podziały, w których ludzie są podmiotami, występują tylko na Ziemi[/quote]a kto to wie Tomku? może właśnie to będzie sposób, żeby wygrać wejściówkę do nieba? jednym się uda, inni zostaną u jego progów o rzut kamykiem i kilka kroków - w ten sposób czytam sobie 'grę w klasy', nie jako podziały na lepszych i gorszych.
i bardzo mi się podoba takie zakończenie wiersza

[Hanna Dikta]

Jesteś mistrzem budowania klimatu. Piękny wiersz.

[Alicjazz]

zamyśliłam się nad tym jak można przestać grać w klasy ale przecież i w tej grze jest nieba i to tam musimy wskoczyć

pozdrawiam