*** (W starych drewnianych kościółkach...)

[telfor]

*** (W starych drewnianych kościółkach...)


W starych drewnianych kościółkach Bóg
wydaje się młodszy i bardziej rześki
(to chyba on przed chwilą zapalał świece)
a my jemu bliżsi jakby chronologia zdarzeń
nagle przestała istnieć
jakbyśmy urodzili się wczoraj a dzieciństwo
zamieniono w rząd ławek w których zasiadać będziemy
dopiero od jutra Z każdym dniem dalej
od głównego ołtarza

W starych drewnianych kościółkach światło i cień
nie rzucają pod nogi granic Tańczą
stroją nieśpieszne miny albo włóczą się leniwie
między amboną a prezbiterium
wyrzeźbioną w kamieniu chrzcielnicą
a z lekka topornie ociosanymi daszkami
kolejnych stacyjek drogi krzyżowej
I w końcu nie wiesz
które jest dobrem które złem za którym podążyć
któremu odpuścić lecz wiesz że to wyjątkowo twoje
misterium

W drewnianych wieżach drewnianych kościółków
kapłani zamykają miejscową noc Wypuszczają ją
wieczorami a ona w zamian kotwiczy w koronach
drzew na dachach domostw
zawisa na liniach i falach telefonów
I jak opuszczona powieka Chrystusa rysuje
krótki margines odwieczne prawo do ułomności
do bycia rozgrzeszanym

Nawet wiara nie ma tu nic na czym mogłaby
tak solidnie się oprzeć
Liczą się tylko cuda z pierwszej ręki

*
Zwiedziłem już wiele takich kościółków
Wszystkie nosiły na sobie ślady zębów
lecz jak dotąd w żadnym z nich nikt mnie nie ugryzł
Zawsze czułem się połknięty w całości




Chełm – kwiecień 2012

[takisobie]

Może się nie znam ale trochę, sporo przegadany, albo inaczej powiem, nie płynie.
Temat starych kościółków piękny.
Tylko czy można opisać co oczy widzą?
Pytanie jak? Bo wiemy co opisywał Mickiewicz.
Pozdrawiam ;-)

[Mariola Kruszewska]

Z każdym dniem dalej
od głównego ołtarza

Przyjdzie czas ocknienia, olśnienia, pokory i wówczas wielu zasiądzie w pierwszych rzędach.

I w końcu nie wiesz
które jest dobrem które złem za którym podążyć
któremu odpuścić lecz wiesz że to wyjątkowo twoje
misterium

pojmujesz? rozumiesz?

do bycia

Niefortunne sformułowanie; sugeruję poszukanie zamiennika.

Zwiedziłem już wiele takich kościółków
Wszystkie nosiły na sobie ślady zębów
lecz jak dotąd w żadnym z nich nikt mnie nie ugryzł
Zawsze czułem się połknięty w całości

No, puenta miodzio!

Stare kościółki mają magii pod kopułę. Tylu ludzi wydeptało prośby. Tyle westchnień wsiąknęło w drewno. Są tak małe i skromne, że głośniej wypowiadane słowa stają się bluźnierstwem. Samo wkroczenie do nich z turystycznym plecakiem zdaje się być nie na miejscu - kościołów się nie zwiedza, nie po to je przecież budowano. Przed chwilą lody, piwo, jakieś muzeum czy pijalnia wód i kościół, do odhaczenia na trasie. Jeśli poczuję, że to nie jest tylko kolejny "obiekt", wynoszę w sobie cząstkę tajemnicy upuszczoną przez tych, którzy przeminęli.