Forum literackie Ogród Ciszy

tu wciąż jeszcze powietrze zgęstniałe i lepkie,
łzy spływają po szybach, jak kiedyś – po twarzy,
strach utaił się w ścianach, wniknął w siatkę spękań,

nim pokona się schody - już chce się uciekać
z obawy, że nie wiedzieć, co może się zdarzyć
w przestrzeni, w której nigdy inaczej nie będzie

Za dużo grzebaniny i dywagacji jak na tak krótki wiersz.
Nie dla mnie.

Po raz drugi lecz tym razem z poranną przyjemnością .

Z uszanowaniem L.G.

Ewa Włodek pisze:nim się pokona chody

schody?

Ewuniu, To bardzo zaniedbana, opuszczona, okrutna(?) przestrzeń, jak dom od wieków niezamieszkały...

Ladnie piszesz o niej :-)

Fred pisze: Za dużo grzebaniny i dywagacji jak na tak krótki wiersz.

grzebaniny - czyli, konkretnie, czego?

Nie dla mnie.

i tu, Fredzie, rozumiem, jak najbardziej...
:piwko:

Leon Gutner pisze: tym razem z poranną przyjemnością

Twoja obecność, Leonie, to dla mnie przyjemność...
:roza2:

Mariola Kruszewska pisze: Ewa Włodek napisał/a:
nim się pokona chody
schody

w rzeczy samej, Mariolu! W tej chwili poprawiam...

biedronka basia pisze: To bardzo zaniedbana, opuszczona, okrutna(?) przestrzeń, jak dom od wieków niezamieszkały

nie, Basiu, ta przestrzeń tak na prawdę nie jest ani opuszczona, ani zaniedbana, ani niezamieszkana. Wręcz przeciwnie. Ale jest - okrutna, przesiąknięta czymś nieprzyjaznym. Nie wiem, co się w niej zebrało i przez jak długi czas (inaczej: wiem, co się zbierało przez ostatnie 55 lat), ale na pewno nic dobrego...


Kochani, najpiękniej Wam dziękuję, że wstąpiliście, spojrzeliście w tę przestrzeń i podzieliliście się ze mną Swoimi refleksjami...
Moc serdeczności Wam posyłam...
Ewa

Ewo zawsze lubiłam twoje wiersze, są boskie

Nie mogę ominąć;) Są takie miejsca, te lepiej omijać.
Ewa, a jakby tak: "nim pokona się schody"? Bardziej ... melodyjnie?
Ale to tak na marginesie:)

Ewo, z przyjemnością
A sugestia Maybe i mnie przekonuje :-)

maybe pisze:a jakby tak: "nim pokona się schody

maybe ma rację, mnie też (idąc za rytmem 1. zwrotki) czyta się:

nim pokona się schody i dalej mniej więcej tak:


nim pokona się schody - już się chce uciekać
z przekonaniem, że straszna rzecz się może zdarzyć
w tej przestrzeni, co inną raczej już nie będzie

pozdrawiam serdecznie, Ewo

iskierka pisze: Ewo zawsze lubiłam twoje wiersze

ooo, Iskierko, bardzo mi jest miło...

maybe pisze: Są takie miejsca, te lepiej omijać.
Ewa, a jakby tak: "nim pokona się schody"? Bardziej ... melodyjnie?

czasem się nie da, Basiu...
A propozycja - bardzo misię, dziękuje ślicznie i skorzystam, jeśli pozwolisz...

Ania pisze: Ewo, z przyjemnością
A sugestia Maybe i mnie przekonuje

to dla mnie, przyjemność, Aniu, że wstąpiłaś.
I podzielam Twoje zdanie względem propozycji Basi...

Liliana pisze: maybe ma rację, mnie też (idąc za rytmem 1. zwrotki) czyta się:

nim pokona się schody i dalej mniej więcej tak:


nim pokona się schody - już się chce uciekać
z przekonaniem, że straszna rzecz się może zdarzyć
w tej przestrzeni, co inną raczej już nie będzie

tak, Lili, propozycja Basi - jak najbardziej, natomiast co do Twojego dalszego ciągu - to według mnie zmienia sens tego, co chciałam powiedzieć. To, "co się może zdarzyć" w tej przestrzeni nie musi być niczym strasznym w sensie obiektywnym, tylko bardziej - subiektywnym. Poza tym w tej przestrzeni - gdybyż tylko to "raczej" wchodziło w grę! Tam na prawdę już nigdy nie będzie inaczej. Niestety. Ale cieszę się, że miałaś w tej kwestii własne zdanie...


Drogie Panie, cudnie wam dziękuje, że jesteście, że dałyście Swój czas wierszowi i powiedziałyście tyle słów dobrych, mądrych i konstruktywnych...
ściskam Was mocno...
Ewa

Ewuniu,
ja ten ciąg dalszy to tylko tak napisałam, dla przykładu, że się lepiej czyta,
zmiana sensu nie była zamierzona,

serdeczności

Autorytety już rzekły

Pozdrówka

Liliana pisze: Ewuniu,
ja ten ciąg dalszy to tylko tak napisałam, dla przykładu, że się lepiej czyta,
zmiana sensu nie była zamierzona,

oczywiście, Lili...

Autorytety już rzekły

nooo...
:roza2:

Kochani, najpiękniej Wam dziękuję za to, ze jesteście, że poczytaliście i powiedzieliście tyle dobrego...
moc uśmiechów Wam posyłam...
Ewa