Szlaki Doskonałości

[Jaroslaw]

Pani Hexo! Znajomości nie oznaczają akurat tych osób, może znam parę innych..., ale to nie ma wpływu na wyniki. Wiem tylko, że zebrania warsztatowe przy SPP w Krakowie (nie należę do stowarzyszenia) prezentują najwyższy poziom merytoryczny jak również w szeroko pojęty sposób poziom edukacyjny. Ponadto trudno uwierzyć, że w siedmiuset pięćdziesięciu zestawach, które nadeszły na ową edycję nie było niczego wartościowego. Skoro jednak ta moja grafomania, jak zapewne Pani i reszta adwersarzy uważą, została wyrózniona to widocznie jakieś walory w niej jurorzy dostrzegli, bo przecież mieli możliwość innego podziału wyróżnień i nagród, a nawet teoretycznie mogliby nie przyznać żadnej.

[Jan Stanisław Kiczor]

Jarosław!
Ty zapomnij o tym wyróżnieniu, zapomnij o książce, nie podniecaj się niezdrowo.

Za kilka lat możesz stwierdzić ze zdumieniem, sam, że ani ten wiersz, ani ta książka cudem jednak nie jest.
Uczęszczaj dalej na warsztaty przy SPP, ale pamiętaj - mądrzy są nie ci, którzy myślą że już wiedzą, a ci którzy ucząc się całe życie, mówią: wiem, że nic nie wiem.

Pozdrawiam.

[Jaroslaw]

Panie Janie! A czy ja mówię, że jestem wspaniały? Usiłuję się bronić tylko przed zaprzeczeniem jakiejkolwiek wartości tekstowi który tu pokazałem. Książki nie zna Pan w całości, więc nie może jej Pan oceniać. Co do konkursu "Dać Świadectwo" to konkurs z dwudziestoletnią tradycją i z tego co wiem jeden z tych bardziej uznawanych w Polsce, chociaż jak widzę niektórzy o nim nie wiedzą. Pozdrawiam również.

[Gloinnen]

Merytorycznie? Proszę bardzo. Pokazałam wiersz znajomemu i oto jego opinia.

Pokaż mi jurorów tego konkursu, a publicznie ich obśmieję.
Jeśli ten utwór został wyróżniony w "prestiżowym" konkursie poetyckim, to usilnie proszę organizatorów, żeby w następnej edycji zaprosili do udziału autora piosenki "Wlazł kotek na płotek". Wygra w cuglach!
Ten zbitek pisanych wielką literą zaimków, woła o pomstę, już nie tylko do nieba, ale do moich zeszłorocznych sandałów. To panegiryk na cześć Wielkich Naśladowców Pana Od Wybitnych Polskich Toastów (Jan Sebastian BACH) i wszystkich jego spadkobierców. Przypomina mi nagradzane za pisanie wielką literą wypociny różnych - pożal się Boże - twórców na temat "Największego Polaka Wszech Czasów", tudzież "Ojca Narodów".
Nazywanie tego niepohamowanego słowotoku, wierszem zakrawa na kpinę z poezji, jako rodzaju literackiego. Samo użycie wielkich liter może świadczyć jedynie o wysokim poziomie włazidupstwa autora, w przeciwieństwie do poziomu samego (u)tworu, którego nijak wysokim określić nie sposób.

Gdyby ten niby-wiersz został napisany we wczesnym średniowieczu (oczywiście Bacha trzeba by wtedy zastąpić innym muzykantem), mógłby dziś trafić do klasyki i służyć za wzorowy przykład moralitetu. Oczywiście "Boskiej komedii" by nie dorównał, ale zawsze...

[niepozorny]

Czy szanowny autor byłby skłonny napisać w pieciu zdaniach, co chciał w tym nagrodzonym tekście powiedzieć? Może łatwiej będzie docenić walory tekstu.

[Gloinnen]

A moja własna opinia:

- poziom nadmuchania patosem sięgnął tu chyba zenitu; te wielkie litery, napuszone słowa, górnolotność, egzaltacja - mocniej chyba się nie dało;
- wrogiem poezji i całkowitym jej zaprzeczeniem jest frazes; według mnie rolą poety jest wydobywanie z rzeczy ogólnie znanych nietuzinkowego, niecodziennego aspektu, spojrzenie na jakieś zagadnienie z innej perspektywy niż ta, z jaką się zazwyczaj patrzy; tutaj pod tym względem jest katastrofa, w zasadzie cały przekaz sprowadza się do nadętego, banalnego kaznodziejstwa, które nie ma z poezją nic wspólnego;
- dla mnie jednym z podstawowych wyznaczników dobrej poezji jest to, co dzieje się w warstwie semantycznej ---> metaforyka; nigdzie w omawianym wierszu (no może poza pierwszymi kilkoma wersami, gdzie to raczkuje jeszcze) nie widzę nawet próby posłużenia się metaforyką, nie ma żadnych interesujących obrazów, gier znaczeniowych, twórczego wykorzystania potencjału językowego; a przecież materiałem poety jest język właśnie; nawet owo słynne "spotkanie słów, które dziwią się sobie nawzajem" (maksyma ks. Twardowskiego) mogłoby posłużyć za wytyczną; tu - z całym należnym szacunkiem - jest tylko infantylna dosłowność; klęska;
- niechby ten utwór był chociaż ciekawy z punktu widzenia formy, proponował pod tym względem coś interesującego; wyszedł tasiemiec, który samą formą wizualną odstrasza; przegadany, nudny; nie odkrywa nic nowego w zakresie łamania kodów, zabawy kodem (fonetycznej, znaczeniowej - jakiejkolwiek).

Niedawno była tu mowa o konkursach poetyckich. Znaleźli się tacy, którzy ich bronili jak twierdzy i utrzymywali, że jeśli ktoś nie zdobywa w nich laurów, to powinien raczej obserwować, czytać i podziwiać tych wielkich, uznając z pokorą, że na niego sława jeszcze - po przymierzeniu - nie pasuje.
Jeżeli powyższy wiersz i fakt jego wyróżnienia demaskuje kondycję OKP w ogóle, to generalnie jest jedna wielka kompromitacja dla środowiska. Bo akurat z takiego pisania żaden poeta, nawet najbardziej początkujący, nie powinien czerpać wzorców. Promowanie grafomanii to samobój przecież. Teorii spiskowych tworzyć nie zamierzam, jednak trudno się dziwić, że takowe powstają.

Pozdr.

[Latima]

Podpisuję się pod każdym słowem Glo!

[lichota]

wrogiem poezji i całkowitym jej zaprzeczeniem jest frazes; według mnie rolą poety jest wydobywanie z rzeczy ogólnie znanych nietuzinkowego, niecodziennego aspektu, spojrzenie na jakieś zagadnienie z innej perspektywy niż ta, z jaką się zazwyczaj patrzy

tak, to w zasadzie kwintesencja

"spotkanie słów, które dziwią się sobie nawzajem" (maksyma ks. Twardowskiego)

świetne

przykro mi, Panie Jarosławie, komentarze są niestety ciekawsze od wiersza.

pozdrawiam :-) .

[takisobie]

wchodzenie po stopniach
do doskonałości
to nic innego jak powroty
do początku
tylko czy jest to ważne
czyżby
Jan Sebastian Bach się mylił
tworząc Wariacje Goldbergowskie

Panie Jarosławie! Czy Bach kiedykolwiek powiedział, jestem wspaniały?

Gdyby ten niby-wiersz został napisany we wczesnym średniowieczu...a to ci dopiero stos stanąłby w płomieniach, a jurorzy na szafot. Topór

Pozdrawiam bardzo ciepło.