nocne życie

[LCzerwosz]

Wagabunda prowadził teraz nocne życie
leśne samotne
odwracał twarz ku niebu wypatrywał
wzrok akomodował się
do najsłabszych

migotały do niego
alfabetem Morse'a
nadawano z nieznanych przestrzeni
nie mógł pojąć
chyba szyfrowanie było za silne
dla tej wiadomości

notatki prowadził
na okładce starej książki
jak starożytni żeglarze
układał regularne wzory
z gwiazdozbiorów nienazwanych

skóra przesiąknięta zapachem dymu
nie przyjmowała wilgoci
choć mijały jesienne miesiące
nie czuł zbliżającego się zlodowacenia
pewnie wkrótce zakończy poszukiwanie znaku

jako dziecko bawił się w podchody
gdy był młodzieńcem zwietrzył
każdą wiejską zabawę

teraz mija kolejny etap
przelewania
alkoholu goryczy
sumienia

zamykanie butelek
aż do utraty wiary nadziei
i pamięci

[Lidia]

Życie i piękne, i złe, i powoli zapominane. Zasypywane oraz usypujące się, Jak w liryce niemieckiej z ubiegłego wieku, gdzie znajdziemy wszystko. Zasklepione i nawarstwione w tytułowym "Nocnym życiu" :!: :-*

[LCzerwosz]

Taaak, zapominane, właśnie teraz.

Jeżeli czynne zapominanie jest w ogóle możliwe, trzeba przypominać sobie, o czym się mało zapomnieć. W wyniku zapomnienie staje się niemożliwe. A jak zapomnę, o czym miałem zapomnieć, to po wieki pamiętać będę.
Jakaś ściema, nie?

[Gloinnen]

teraz mija kolejny etap
przelewania
alkoholu goryczy
sumienia

zamykanie butelek
aż do utraty wiary nadziei
i pamięci

Żeby to było takie proste... Ale nie jest.
A poza tym obawiam się, że gdy ten etap minie, to już pozostanie tylko opieka paliatywna.
Wyobraźnia pompuje z kroplówek do krwiobiegu ciepło. Tylko tyle, ile potrzeba, żeby się znowu obudzić rano i cierpieć nadal.

[LCzerwosz]

żeby się znowu obudzić rano i cierpieć nadal.

Ale już na to nie mamy wpływu. Przynajmniej ja nie mam.

[Gloinnen]

[LCzerwosz]

ucieczka, mówisz

myślę, że do nikąd. Trzeba pisać scenariusz samemu. Tylko weny brak.

[Lidia]

Taaak, zapominane, właśnie teraz.

Jeżeli czynne zapominanie jest w ogóle możliwe, trzeba przypominać sobie, o czym się mało zapomnieć. W wyniku zapomnienie staje się niemożliwe. A jak zapomnę, o czym miałem zapomnieć, to po wieki pamiętać będę.
Jakaś ściema, nie?

Nie napisałam o ściemie :!: Jedynie myślę przywoływanymi z pamięci obrazami :!: Nie zrozumieliśmy się, Poeto :roll: :P Może dlatego, iż często myślę nader skrótowo oraz abstrakcyjnie :roll:

[LCzerwosz]

Ale moje pytanie, czy jakaś ściema dotyczyła moich wywodów, już sam nie jestem ich pewien.

[Lidia]

Usiądźmy nad berbeluchą :roza2: Może dojdziemy do jakiego takiego consensusu :?:

[LCzerwosz]

Może już w następnym odcinku.

[Ewa Włodek]

nocne życie - czyli coś jak "życie na opal", wszak - cytując klasyka - oczywista oczywistością jest, że normalnie dzień jest do życia, a noc - do spania. Twój peel gdzieś się pogubił we dnie, więc teraz zaczął szukać siebie - w nocy. Czy znajdzie, czy znów patrząc w niebo - zobaczy błękit i słońce, a nie - rozmyte gwiazdy i zamglony księżyc? Ech, podumałam sobie, Leszku...
:oki:
pozdrowieńka posyłam...
Ewa

[LCzerwosz]

Ech, podumałam sobie, Leszku...

Dziękuję!

[atoja]

a wena kocha nocnego wagabundę ... :-)

[Hexe]

nie nazwanych ?
do tych
dla tej .......to niuanse a wiersz spoko