Najwyższy czas

[Gloinnen]

Kilka chwil trwała wspólna codzienność,
potem – jakby ktoś sklecił zły dramat.
Odkąd w obce wtuliłeś się ciepło,
kradniesz moją połowę wszechświata.

Jutro - to już, kochanie, na pewno,
tylko śnieżną noc przetrwaj, raz jeszcze.
Przyszło jutro. Następne szyderstwo.
Wybacz, proszę, i zrozum, bo przecież...

Ledwie wątły płomyczek nadziei
gdzieś zapełga wśród macek tej matni,
nowa rozpacz przygina do ziemi,
los odlicza kolejne upadki.

Wiedz, że wzejdzie – zbyt późno – ów wieczór.
Wszystko będzie, jak dawniej, zwyczajne,
tylko czerń zamiast ognia w spojrzeniu,
płynną stal w barwie oczu odnajdziesz.

Czy to ty, wciąż ta sama? - zapytasz.
A gdzie uśmiech najmilszy – pomimo?
Twarz zasłoni zszarzała kurtyna,
próżny trud, żeby wskrzesić, co było.

Stanę, wolna, nad szklaną krawędzią,
twoje dłonie w milczeniu odtrącę.
Nie poproszę, byś spadał wraz ze mną.
Na dno idzie się zawsze
samotnie.



____________________
Glo.

[LCzerwosz]

Na dno idzie się zawsze
samotnie

Tylko umiera się samotnie. A z dna jest zawsze powrót.
Żadne to pocieszenie, wiem.
L.

[biedronka basia]

:-)

Niektorzy idą na dno z uśmiechem...

Ladnie, choc z przepaści...

[Leon Gutner]

Swój podziw do wiersza zaniosłem aż tutaj .
Jesteś namacalnym dowodem droga autorko że aby poruszyć emocje wierszem nie potrzeba skomplikowanych zestawień , obcojęzycznych słów , wyszukanej formy i Bóg wie jakich zagadek interpunkcyjnych .

I tenże fakt ogromnie Leona raduje - w takim samym stopniu jak wiersz i jego treść .

Z podziwem po raz drugi L.G.

[Maria]

Glo - znowu wysmażyłaś prima - danie. Miło czytać takie wiersze.

[Hanna L.]

Gdy się już sięga rozpaczy dna, wychodzą najpiękniejsze wiersze, jak ten (na pocieszenie).
Pozdrawiam

[niepozorny]

Odkąd w obce wtuliłeś się ciepło,
skradłeś moją połowę wszechświata.
Kilka chwil trwała wspólna codzienność,
potem – jakby ktoś sklecił zły dramat.

Gloinnen - to nie ingerencja w piękny tekst. To tylko mój odbiór. Z podziwem

[Maria]

Głupie myśli mnie naszły - komu wiersz ten posłuży za balsam,
komu łzy po policzkach zmaluje? czy naprawi niejedno od wewnątrz?
czy do reszty, do reszty zmarnuje? :|

[Rachel-Raes]

Gloinnen , wiersz przeczytalam z przyjemnoscia,dla mnie piekny ,pozdrawiam ,

[januszek]

:idea:
albo subtelne danie "kosza" zamiast zwyczajnego : "spadaj!", albo ...
już nie wiem.
:-)

[perełka]

:oki:
z przyjemnością ogromną :-)

[Pan M]

Pięknie opisałaś jak po miłości został chłód i bezdenna pustka. Mam nadzieje, że kiedyś umieścisz w ogrodzie kolejny wiersz.

[andreas]

Och,jak ładnie!