Ufam ci jak miastu

[Gloinnen]

Miasto spływa po szyi smużeniem neonów,
autobusy rozwożą wśród gwarnych arterii
setki twarzy wpatrzonych w wieczorny niepokój.
Na dnie spojrzeń – zgrzyt, pośpiech; drżą z chłodu oddechy.

Szukam wciąż jednych oczu o szarej godzinie;
coraz więcej i więcej możliwych połączeń.
Kiedy trasy się plączą, przystanki i linie
- cień przywiera do cienia, odbiciem na oknie.

Mimochodem dotknęły się w tłumie – dwa ciepła,
lecz je nagle rozdzielił przewrotny przypadek.
Bliskość – znowu na niby, a światło wycieka
z witryn zgiełkiem opitych, nabrzmiałych od znaczeń.

Pozwól – choć wspólne słowa nas piszą donikąd -
- wtulić się w twoje imię zdziczałą słodyczą.



____________________
Glo.

[biedronka basia]

Glo,
dziękuję za zwyczajne śniadanie podane "po królewsku".
(Wiersz niezwykły, bo odnajduję w nim duszę wielkomiejskiej biedronki.)

[Leon Gutner]

Po raz drugi stykam się z niezwykłością tego wiersza.

Po raz drugi pozostaję w zachwycie i wyrażam uznanie dla całości .

Z uszanowaniem L.G.

[Tomasz Kowalczyk]

Niewiele tu Emilii, jaką znam. Może to forma tak Cię związała...
Podoba mi się "zdziczała słodycz".

[tsm]

wieczorny niepokó

rozumiem, że te sformułowanie w zamyśle wpisuję się w klimat wiersza, ale nie pobudza go, nie intensyfikuję, gdyż sam w sobie moim zdaniem jest po prostu prozaiczny. Tak samo jakoś zbija mnie z klimatu"dzika słodycz". Pozdrawiam.

[perełka]

ale wolałabym dziką słodycz... chociaż zdziczała jest ok

[Mirek]

Glo wyciszyłem się
dzięki