na zawołanie

[Hanna L.]

dzisiaj rano uderzyła
ze zdwojoną siłą liści

odepchnięta od pionu
jak koła ratunkowego
chwytam się koloru
rudziejesz dla mnie w oczach

ciągle ta sama bajka o wiecznie zielonych ramionach
uwodzi

dla siebie
gubisz liście w dowolnych porach

[Oremus]

Nie daje się rozgryźć nawet po kilkukrotnym przeczytaniu, ale emanuje z niego nepokój, jakaś dysharmonia, jakby początek rozkładu. I to jest fascynujące.

[Liliana]

Pierwsze dwa wersy kojarzą mi się z jesienią, Hanno, i z faktem, że traci liście, zwłaszcza kiedy wiatr uderza ze zdwojoną siłą.
Ale coś traci i peelka, słuchająca bajek/obietnic, kóre nigdy się nie ziszczą.

Pozdrawiam

[firletka.]

Mnie się kojarzy z przemocą, z przyrzeczeniami: już nie będę...
jak koła ratunkowego
chwytam się koloru *
Pozdrawiam
W każdym razie jeśli zmusza do myślenia i do interpretowania na różne sposoby, to znaczy, że jest dobry.

[Barbara Bulerska]

[Hanna L.]

Oremus
To takie jesienno-osobiste przemyślenia. Miło mi, że coś w nich znalazłeś.

Liliano
Peelka ciągle, zwłaszcza jesienią stawia na ,,wiecznie zielone ramiona'', z tym różnie bywa.

Magdo
No, nie ma tu mowy o przemocy, ale dowolnosć interpretacji chyba nie szkodzi.

Basiu


Dziękuję wszystkim i z pozdrawiam

[firletka.]

Pewnie

[perełka]

rudziejesz dla mnie w oczach - bardzo!
ale za całość nalezy się

[Hanna L.]

Małgosiu
Dziękuję

[andreas]

Z przyjemnością przeczytałem ten, jednak raczej, jesienny wiersz.
Pozdrawiam.

[Hanna L.]

andreas
W pewnym sensie masz rację. Dziękuję.

Pozdrawiam