...Jak Smutno Aleksandrze

[Mithril]

dystych powiek
rozkłada wersy
kołem nad ptakami

zaczepną intonacją chmur
nawlekam klangor

przecież to jest
ta ziemia w stopach
śladów pod wierszami

i świat

który nie chce mnie już znać

kapią dziś
miody z buków strzelistych
ciszą pszczół

gdy mam sen konarów
cienia skrzydeł
w czasie mglistym

i ten świt

gdzie do słowa koniec
trumną bram
sięgam w życie

zmierzchem oczywistym

gdyż po sobie
duszę z pióra tylko dam

[stary krab]

Taki lekki, ażurowy zapis. Dobrze w nim prezentuje się wiersz. :spoks:

[Tomasz Kowalczyk]

Mithrilowy ślad surrealizmu odcisnął się w wierszu. Wydaje mi się, że w takiej "wolnej" formie rymowańców możesz szybko się odnaleźć. Warto jeszcze dopracować rymy, rezygnując z gramatycznych.

Pozdrawiam

Tomek

[Jolanta Kowalczyk]

[quote=""Tomek""]Mithrilowy ślad surrealizmu odcisnął się w wierszu[/quote]
Tak, to jest jedyny w swoim rodzaju surrealizm słowa-obrazów.

Pozdrawiam

Jola