obok

[Mariola Kruszewska]

kiedy żona wykładała na szpitalny stolik
świeże bułki
kompot z truskawek i banany
za ścianą umarł mężczyzna w średnim wieku
na raka trzustki

przez okno nadal krzyczało lato
może nawet głośniej od tamtej kobiety
ściana nie zawaliła się
cóż
Warszawa nie Jerycho

solidna barykada z cegieł i kafelków zatrzymała śmierć
sześć kroków od mojego prześcieradła
sztywny parawan granica żywych i umarłych
wydał mi się bielszym
podobnie fartuch lekarski
biała flaga

[Maria]

"kiedy żona...

i

"solidna barykada z cegieł i kafelków zatrzymała śmierć
sześć kroków od mojego prześcieradła
sztywny parawan granica żywych i umarłych
wydał mi się bielszym"

wprowadza czytelnika w szpitalne sale, gdzie mamy dwa podmioty liryczne, a może nawet więcej, stąd też moje trafienie w sedno sprawy, wprawdzie bliższe niż szóstka w totolotku, ale nie takie łatwe.
Temat umierania jest mi teraz powszedni, ale zaskoczył mnie w latach socjalistycznych, kiedy znalazłam się na oddziale wewnętrznym w Wyszkowie i w ciągu tygodnia na mojej sali było 2 trupy. Jeszcze wieczorem pacjentka planowała wesele córki, tegoż wieczoru podali jej krew, a w nocy dosyć głośno umierała. Druga za parę dni później, po cichu.

Ale Twój wiersz nie o tym. Raczej o umieraniu w Getcie.
Z pozdrowieniem.

[Latima]

dla mnie to taki ciąg skojarzeń. Szpital - dwa zespolone obrazy - lato za oknem, a w sali obok nieprawdopodobny skowyt kobiety, której zmarł mąż ( tu Warszawa jeszcze nie ma cech symbolu), ale teraz w głowie autorki nastąpiło połączenie. To samo miasto, ta sama groza, ale słowo barykada zaczyna kierować myśli ku innym wydarzeniom, w których być może uczestniczył peel, bo mówi - granica żywych i umarłych. Ponowny splot - fartuch lekarski / biała flaga.
Bardzo dobry ten wiersz!

[Hanna L.]

Odbieram jak Latima. Nie sposób nie zatrzymać się na dłużej przy nim.
z pozdowieniem

[Mirek]

hm ... przypomniało się lato kiedy mój Maciej leżał w szpitalu a ja prawie z nim ... słoneczny poranek, pielęgniarki zagoniły dzieciaki do sal, a oddziałowa na wózku wywiozła zwłoki małego pacjenta ... mrucząc pod nosem k....wa jak ja tego nie znoszę ... w oczach miała łzy
nigdy tego obrazka nie zapomnę

[firletka.]

Mariola potrafi i już. Pozostaję pod wrażeniem
Przepraszam, jednak, ale zapytam, czy piąty wers w pierwszej strofie jest niezbędny?

[Oremus]

Dla mnie jest jedność miejsca i czasu, nie widzę potrzeby Getta ani Powstania. „Barykada” mogłaby być nawet z czasów Komuny Paryskiej, ale w tym wypadku, wydaje mi się, jest tylko tym cienkim przedziałem między PeeLem a śmiercią, którego ta ostatnia na razie nie miała jeszcze zamiaru przekroczyć. A biały kolor fartucha to znak kapitulacji lekarza przed śmiercią. To akurat znam dobrze.
Świetny wiersz.

[J-23]

Kolejna runda walki życia ze śmiercią. Walki w której zwycięzca jest wiadomy , a przegrany chce dotrwać do ostatniego gwizdka . Nie chce przegrać przed czasem , ani rzucić biały ręcznik. Tak to odbieram.
pozdr.

[Mariola Kruszewska]

Dziękuję Wam za komentarze.
Nie rozpędzałam się z tematyką w daleką historię - Oremus wyczytał tyle, ile chciałam, by Czytelnicy wyczytali - ale jeśli interpretacja sięga dalej, to przecież wolne prawo Czytających.
Firletko, piąty wers miał nadawać wierszowi ton suchego reportażu.

[Wiesława Ptaszyk]

Dziękuję za ten wiersz , temat mi bliski. Pozdrawiam serdecznie

[Boogie]

Życie i śmierć przeplatają się, z tym, że życie zwycięża. Będąc zdrowym (prawie:) na umyśle, muszę zawczasu zastrzec w testamencie, by na moim pogrzebie smutek był zakazany. Serdeczności ślę

[Lidia]

Tak jakoś sobie pomilczę

Serdecznie