Komedia dell'arte z życia prowincji

[misza]

Przybito pieczęć na bruk targowiska,
gdy roztrzaskany arbuz się wykrwawiał,
jak wróg zabity w grze komputerowej.

Radio bujało na przymrozka iskrach
sambę z Brazylii, jakby był karnawał,
choć trudno liczyć, że ktoś da się ponieść.

Nie myśli o tym blada Kolombina,
kiedy sprzedaje karpie i beczkowe
śledzie, więc chucha w przemarznięte dłonie.

Gdy nie ma męża, chętnie się wypina,
gdyż Poliszynel to ostatni człowiek,
który usłyszy całą prawdę o niej.

Dzisiaj są wszyscy: Pierrot i Arlekin,
nawet Kapitan siedzi w radiowozie
i śledzi muchę, ostatnią w tym roku.

Wicher cwałuje miasteczku naprzeciw,
a jutro pewnie będzie jeszcze gorzej;
może zostanie chociaż święty spokój.

Czekają ciszy, kiedy ciemne okna
wypełni zorza żarówek oszczędnych,
do późnej nocy, by zgasnąć nad ranem.

Każdy przechodzień bez trudu rozpozna
znajome sceny ogranej komedii
za kotarami pożółkłych firanek.

[Lidia]

Dell'arte, nie del'arte!

[misza]

Literówka. Dziękuję.

[Ewa Włodek]

ano, samo życie, Miszko. Dobrze było kuknąć do Ciebie...

z serdecznym
Ewa

[Leon Gutner]

Po raz drugi z przyjemnością nieustanną .

Ukłony L.G.

[misza]

Komedia dell'arte jest nieśmiertelna

[perełka]

może i ograna, ale w takim wydaniu- miło czytać

[misza]

[Mariola Kruszewska]

Piękny wiersz z gorzką, prawdziwą myślą na zakończenie.

może zostanie chociaż święty spokój.

Amen.

[misza]

Amen

[Maria]

Gdy żarówki świecą nocą
do samego rana
znaczy Żenia list wymodza
a w nim jego ukochana...

której dawno tu nie było
czyżby spritu brakło
albo sen zbyt kolorowy
że aż światło zgasło