Śmierć Dżepetto* (odsłona druga)

[australijka]

Pamięci zmarłego poety

Styczniowy poranek rzucił smugą światła
na postać leżącą w łóżku, na pościeli.
To się wydarzyło pamiętnej niedzieli,
gdy ranną modlitwę miał odprawiać kapłan.

Blada twarz zastygła z serdecznym uśmiechem,
w ręku zaciśnięta figurka pajaca.
Ze zdziwioną twarzą spoglądał na majstra
wyrzeźbiony z drewna chłopiec z długim nosem.

Wkrótce się zjawili jego przyjaciele,
by wesprzeć Pinokio w nader smutnej chwili.
Zegary dziewiątą godzinę wybiły,
kiedy głośne larum odbiło się echem.

Po tym tylko cisza spoglądała z kątów,
blady promień słońca wdarł się do warsztatu.
Zbiory godne mistrza pięknych eksponatów:
rozmaitych bożków, lalek i pajaców.

Porzucone drewno pod ścianą przy oknie,
porżnięte na części topole i lipy.
Hałasu narzędzi pajac nie uciszy,
pozostaną we śnie figurki rozkoszne.

Może przez czas jakiś będą cieszyć oczy,
by pokryte kurzem zastygły w bezruchu.
Po czym znikną z półek starców i maluchów,
aż je szkodnik zdoła na dobre roztoczyć.

Drewniany Pinokio w ludzkich sercach mieszka
i tam pozostanie poprzez pokolenia.
To magia Dżepetto życie mu uwiecznia,
zawsze mu przyjazna nasza matka - ziemia.

I niebieskowłosa wróżka doń dołączy,
ludzi poprowdzić, dobrą radą wspierać.
Wiara i nadzieja póty nieśmiertelną,
póki ludzka dusza z niebem się nie złączy.

Zda się słyszeć szepty niewidocznych cieni.
To swierszcz ludzkim głosem opowiada trzcinie
o mistrzu Dżepetto - w wieczornej godzinie,
jak pajaca z drewna w mężczyznę zamienił.



Śmierć Dżepetto* - tytuł nosi wiersz autora o nicku „misza” i był on inspiracją do napisania przeze mnie „drugiej odsłony”.


Autor – Danuta Duszyńska nick „australijka”. Dnia 30 stycznia 2017 r.

[Mariusz]

Danusiu, piękne jest to, że pamiętasz i myślisz o ludziach z ogrodu, Oni tu zawsze będą. Mam nadzieję, że misza, ucieszy się, kiedy będziemy uczyć się pisać razem.

[Tomasz Kowalczyk]

Dziękuję za ten wiersz, Danusiu!

Pozdrawiam

[Leon Gutner]

Po raz drugi - z przyjemnością .

Ukłony L.G.

[Dorota Chołody]

Autor – Danuta Duszyńska nick „australijka”. Dnia 30 stycznia 1917 r.

To zapewne coś w rodzaju literówki?
Pozdrawiam.

_

[biedronka basia]

Dziekuje

[Liliana]

[Mariola Kruszewska]

Boję się czytać wiersze poświęcone czyjejś pamięci. Zwykle twórcy, kierowani zresztą szczerym impulsem, piszą utwór "na gorąco", nie czekają na "odleżyny". I wówczas utwór nie sprostowuje wyzwaniu, i jest przykro. Twój utwór przeczy wszystkim moim obawom.

[Pan M]

Dobry wieczór Pani Danuto :) Zyskała Pani kolejnego czytelnika swoich wierszy. Uwielbiam malarzy i malarki słowem do którego to grona Panią zaliczam :)
Pozdrawiam ciepło
Michał