W południe u studni

[Ewa Włodek]

Daj mi tej wody, abym już nie pragnęła i nie przychodziła tu czerpać (J4, 15)


Piach i tłuczeń na drodze jak węgle pod płytą,
wokoło falowała rozpalona pustka,
gdy szłam z dzbanem w objęciach, pieczęcią na ustach,
ociekająca żółcią, zmieszaną z plwociną.

Ty siedziałeś pod drzewem. Osypany pyłem
byłeś taki zwyczajny i taki niezwykły,
choć spoglądałeś w ziemię wiedziałam, że widzisz
to wszystko, co jest jawne i to, co ukryte.

Parszywy kot wylękły - podchodziłam z drżeniem,
bojąc się głębiej westchnąć i śmielej popatrzeć,
niepewna, co dostanę. Ochłap? Czy - kamieniem?

Proch. Woda. Twoje dłonie. Twórca i tworzywo.
Parę słów. Akt kreacji. Już wszystko inaczej.
Przemówiłeś do martwej, pożegnałeś - żywą.

[Lidia]

Daj mi tej wody, abym już nie pragnęła i nie przychodziła tu czerpać (J4, 15)


Piach i tłuczeń na drodze jak węgle pod płytą,
wokoło falowała rozpalona pustka,
gdy szłam z dzbanem w objęciach, pieczęcią na ustach,
ociekająca żółcią, zmieszaną z plwociną.

Ty siedziałeś pod drzewem. Osypany pyłem
byłeś taki zwyczajny i taki niezwykły,
choć spoglądałeś w ziemię wiedziałam, że widzisz
to wszystko, co jest jawne i to, co ukryte.

Parszywy kot wylękły - podchodziłam z drżeniem,
bojąc się głębiej westchnąć i śmielej popatrzeć,
niepewna, co dostanę. Ochłap? Czy - kamieniem?

Proch. Woda. Twoje dłonie. Twórca i tworzywo.
Parę słów. Akt kreacji. Już wszystko inaczej.
Przemówiłeś do martwej, pożegnałeś - żywą.

Może być jednak inaczej:

"Kobieta z dzbanem albo Samarytanka"

Mój kochanek mężem nazywany
z cysterny pić więcej nie będzie -
(zbiornik mu trąci stęchlizną i mułem).

Więc w skwar największy
z dzbanem kamiennym

szłam do studni -
oku ptasiemu podobnej. O cembrowinę
wsparty Wędrowiec dziwnie jakoś patrzył

na mnie.

Zapomniałam że słońce urodę rujnuje
uśmiech mój musiał w grymas się przemienić.
Jednak On oczy odwróciwszy o wodę poprosił
która przelewała się w studni śpiewem srebrnym.

Te różyczki to dla Ciebie



Ususzone będzie mógł ogryzać Filuś

[Hanna L.]

I tym razem Ewo Twój wiersz rozpalił wyobraźnię.
z pozdrowieniem

[maybe]

To jak sen. Ale pięknie i plastycznie opowiedziany. Pozdrawiam Ewa :)

[Ewa Włodek]

Może być jednak inaczej:

"Kobieta z dzbanem albo Samarytanka"

Mój kochanek mężem nazywany
z cysterny pić więcej nie będzie -
(zbiornik mu trąci stęchlizną i mułem).

Więc w skwar największy
z dzbanem kamiennym

szłam do studni -
oku ptasiemu podobnej. O cembrowinę
wsparty Wędrowiec dziwnie jakoś patrzył

na mnie.

Zapomniałam że słońce urodę rujnuje
uśmiech mój musiał w grymas się przemienić.
Jednak On oczy odwróciwszy o wodę poprosił
która przelewała się w studni śpiewem srebrnym.

no, Nelu, i taka Samarytanka może być, w zależności od tego, z której strony na nią spojrzymy. Jedno jest pewne: Wędrowiec u studni zawsze będzie Tym, który patrzy na nas z miłością.
Za różyczki - dzięki piękne, a Filusiowi suchych kwiatków nie wolno skubać, żeby mu nie zaszkodziły. Za to trawkę kocią - jak najbardziej (tu duuuże perskie do Ciebie)

Twój wiersz rozpalił wyobraźnię.

ooo, Hanno, to dobrze! Czyli - udało mi się

To jak sen.

ale z tych, co zmęczą, Basiu, dopiero pod sam koniec - ulga. Ale cieszy słowo, że - plastycznie, w końcu wiesz, co mówisz...

Działa na wyobraźnię

ooo, i to mnie cieszy, Magdo! Wszak nie wszystko da się powiedzieć, trzeba zostawić i "miejsce niedookreślenia" - własnie dla wyobraźni...


Drogie Panie
najpiękniej Wam dziękuję, że mnie odwiedziłyście, dałyście mojemu słowu Swój czas i powiedziałyście tyle dobrego i mądrego.
Moc serdeczności Wam posyłam, z uśmiechami
Ewa

[Jan Stanisław Kiczor]

Przemówiłeś do martwej, pożegnałeś - żywą.

Też jakaś forma zmartwychwstania

[perełka]

Jak dobrze znowu Cię poczytać
a puenta szczególna

[Maria]

Piękny sonet Ewo. Piękny. I życiowy.
Z poświątecznym pozdrowieniem.

[Wiesława Ptaszyk]

Jakże uradował mnie Twój powrót Ewo Piękny sonet. Teraz słuchając tej przypowieści będę miała w pamięci Twoją poetycką interpretację. Każdy nawet najbardziej wzgardzony może liczyć na pocieszenie.

Ciepło pozdrawiam

[Boogie]

Protestujemy! Kot nie może być ani parszywy, ani wylękły:). Koty są piękne i dzielne. Boogie, Batmanek i Behemot:). Ale wiersz bardzo plastyczny, działający na wyobraźnię. Serdeczności

[Lidia]

Protestujemy! Kot nie może być ani parszywy, ani wylękły:). Koty są piękne i dzielne. Boogie, Batmanek i Behemot:). Ale wiersz bardzo plastyczny, działający na wyobraźnię. Serdeczności

Na to samo [przez telefon] zwróciłam Autorce uwagę! Dobrze, że nie jestem w tej opinii odosobniona ;-)

[Leon Gutner]

Ładnie ciekawie klimatycznie świetnie się Leonowi przeczytało .

Z czystą przyjemnością L.G.

[Bożena]

Piękny wiersz- więc miłość górą- kobiecie potrzebna jak woda do życia- pozdrowionki ślę

[Ewa Włodek]

Przemówiłeś do martwej, pożegnałeś - żywą.


Też jakaś forma zmartwychwstania

ooo, to, to, Janie!

a puenta szczególna

bardzom rada, Gosiu, że doceniłaś...

I życiowy.

och, Mario, niestety, w życiu więcej zajadłości, niż życzliwości, więc - masz rację...

Każdy nawet najbardziej wzgardzony może liczyć na pocieszenie.

ooo, tak, Wiesiu, każdy, tylko jakoś nie zawsze chcemy się wzorować na Tym, który pokazywał Swoim życiem, że każdy jest godzien miłości i miłosierdzia...

Protestujemy! Kot nie może być ani parszywy, ani wylękły:). Koty są piękne i dzielne.

racja, Bogdanie, że są piękne i dzielne! I żaden nie powinien być ani parszywy, ani wylękły! Filuś też się z Tobą zgadza, a z Batmankiem i Behemotem - szczególnie...

Boogie napisał/a:
Protestujemy! Kot nie może być ani parszywy, ani wylękły:). Koty są piękne i dzielne. Boogie, Batmanek i Behemot:). Ale wiersz bardzo plastyczny, działający na wyobraźnię. Serdeczności


Na to samo [przez telefon] zwróciłam Autorce uwagę! Dobrze, że nie jestem w tej opinii odosobniona ;-)

nie jestes, Lidio, nie jesteś! ja też jestem tego zdania, ale rzeczywistość czasem skrzeczy...

Z czystą przyjemnością

och, Leonie, Ty zawsze dla mnie łaskawy...

miłość górą- kobiecie potrzebna jak woda do życia

nie tylko kobiecie, Bożeno, każdemu jej potrzeba, szczególnie, gdy czuje się paskudnie - nieraz za sprawą bliźnich...


Kochani
najpiękniej Wam dziękuję, że wstąpiliście, pobyliście chwile i podzieliliście się ze mną Swoimi refleksjami.
Samo dobre Wam posyłam, uśmiechy dołączam
Ewa
_________________

[Julka]

Ewuniu,
jak to w Twoim stylu, mądrość treści i dopracowanie odpowiednie do sonetu.
Cieszę się że tu jesteś bo ostatnio Cię poszukiwałam.
Serdecznie pozdrawiam