Forum literackie Ogród Ciszy

zapamiętujesz ten spleciony z włosami,
liśćmi, trawą,

gdy znów szczelnie przywierasz,
wtedy łatwiej o czułość.

ciszy przybywa, wypełnia przestrzeń
jak woda, potem szmery przechodzą w głosy

no przytul, przytul się do drzewa,
wrosło w sam środek podłogi.

korzenie przemarzają, a przecież
miałam być

odporna na mrozy.

Mam wrażenie, że wiersz składa się jakby z dwóch części - pierwsza, to wspomnienie, a druga, przykra rzeczywistość. Bardzo mi się podoba całość

Cóż, trzeba tak żyć aby mieć co wspominać...coś ciepłego, czułego.
Nawet naukowcy zajmowali się dotykiem i okazało się, że kobieta potrzebuje go bardziej.
A później...ta podłoga która dawała ciepło bosym stopom, staje się lodowiskiem, a drzewo kiedyś kuszące owocami, teraz jawi się zawalidrogą.
Małżeństwo zazwyczaj trwa dłużej niż miłość, ta ostatnia wypala się zbyt szybko.

Bardzo do mnie przemówiłaś słowem

Powtórzę za maybe: zachwyciłem się pierwszą częścią wiersza, jednak później przyszło wahanie. Ale rozumiem koncepcję Autora i szanuję ją.

Pozdrawiam

Trudno się z autorką nie zgodzić, jedynie wtedy jest inaczej, gdy ów peel w wierszu jest niepożądany i niechciany, bo i takie też chodzą po ludziach.

Urzekł mnie Twój wiersz, ten smutek wychylający się z niego.
z pozdrowieniem

maybe- masz dobre wrażenie, wiersz składa się z dwóch części, zderzenie się dwoch światów bywa bolesne, dziękuję za refleksje

Ireno- dziękuję za Twój odbiór i refleksje, cieszę się, że udało mi się przemówić słowem

Tomaszu- dziękuję

Mario- z tym bywa różnie, dziękuję za Twój odbiór

Hanna- cieszą mnie Twoje słowa, dziękuję

Lilliano- dziękuję

Poruszający. Czułość i smutek zagrały piękną melodie.

Piękny
dotyk ( dla nas kobiet) jest szczególny i mówi nam wszystko...
gdy go zabraknie( umieramy,tak jak drzewa, stojąc)

Ampeliuszu i Perełko dziękuję