Forum literackie Ogród Ciszy

sierpień w Górnej Wetlinie
deszczem szarpie łopiany
po teatrze cisza się chwieje
ostatni akord ma w planie

mgła schodzi krajem połoniny
choć nie ma już do kogo
kończą się nasze ucieczki
nad pełną zakrętów drogą

płyta przerywa rytm legendy
zapętla czas, którego nie ma
odchodzą Anioły z doliny
wprost w niepewność księżyca

w nieznane prowadzą wciąż
słowa tory ścieżki jeleni
w błoto wdeptując wspomnienia
wychodzimy - naprzeciw Jesieni


Bar Pod Puchatkiem, Górna Wetlina. 27 czerwca 2016 r., h.20.37

I TAK DO MNIE PROSZĘ MÓWIĆ! Nic, że boli, jak mówił Wołodyjowski, nic, że rwie się dusza. Tam, tylko tam. Tam mój dom, którego nie zbudowałam, ogniska, przy których nigdy już nie przysiądę. Tam mieszka poezja. Tu zaś - wieczna tęsknota.

Jakbym tam była... Teraz, nie kiedyś...

Przyjemna lektura. I bardzo obrazowa. Czuje się przywiązanie Autora
do opisywanych miejsc. Może nawet więcej niż przywiązanie:)

Ładne a najładniejsza - niepewność księżyca .

Z uszanowaniem L.G.

Chce się iść ku Jesieni... Pozdrawiam.