Forum literackie Ogród Ciszy

otwiera powoli szmaragdowe oko
wydłużając chwile w kruchą wieczność
spod rzęs uwidacznia się hipnotyczne spojrzenie
słodka toksyna dla spragnionych ratunku

podnosi łeb w majestatycznym akcie łaski
prężąc łuskowate ciało – niebotyczną katedrę
tak byś mógł uczepić wzrok i powędrować
aż pod błękitny kryształ nieba

otoczony magią przyjmujesz ułudę
jak dziecko zauroczone kolorowymi szkiełkami
wyruszasz w świat obuty w odwagę
na przekór cieniom ukrytym w zakamarkach serca

tak, moc nadziei jest wielka Twoja wprawdzie ma coś z krokodyla, ale co tam, w każdej postaci pomaga

"otoczony magią przyjmujesz ułudę
jak dziecko zauroczone kolorowymi szkiełkami" - to były piękne czasy

Piękny obraz, Aloette.

Pozdrawiam

Pięknie o nadziei. Ona jest czasem jedynym wsparciem.

Podoba mi się metaforyka zawarta w Twoim wierszu.

Tak właśnie, tak jest. Z dużą przyjemnością przeczytałam.
z pozdrowieniem