Forum literackie Ogród Ciszy

[center]Pod skrzydłami gnał wicher i połykał ciemność
przetykaną wysypką drobnych iskier w dole.
Za grubymi szybami platynowa Wenus
zawieszona tej nocy ciut niżej nade mną,
czyniła swoje czary z milczącym spokojem.
W takiej chwili nie wolno dziwić się niczemu,
gdy na grzbietach obłoków wyrastał krajobraz
ze starych miedziorytów i grały oboje,
koncertując samotnie, bo Mozart przyjść nie mógł.
Wtedy właśnie zabłysła jasność dawnej zimy,
rozlała się emalią, bielejąc, jak komża,
Odbijając się echem niegdysiejszych śniegów,
powróciły na chwilę: lata, dni, godziny.
A ja, w szklanej mandorli chciałem przyszłość poznać.
Niedużo. Chociaż okruch, jakiś mały szczegół,
zanim stanę na ziemi. Zanim dolecimy.

[/center]

Jak zwykle z przyjemnością i zadumą.

Jak ze snu

Z zadumą

Pewnie chochlik przy przepisywaniu:

Michał Gajda - ku pamięci pisze:rozlała się emalią, bielejąc, jak komża,

rozlała się emalią, bielejąc jakby komża,
co nie zmienia postaci rzeczy

abandon pisze:Pewnie chochlik przy przepisywaniu:

Michał Gajda - ku pamięci pisze:rozlała się emalią, bielejąc, jak komża,

rozlała się emalią, bielejąc jakby komża,
co nie zmienia postaci rzeczy

Nie rozumiem tej poprawki. Możesz ją wyjaśnić?

Jedynym wyjaśnieniem jest syndrom szybkiego czytania, czyta się nie to, co się widzi. Izwinitie.