Forum literackie Ogród Ciszy

Tutaj nie ma drzew,
czasem o futrynę zahaczy
cumulonimbus, mizerne slońce
udaje się schwytać na ścianie,
ciągła gonitwa cieni i myśli

Wczoraj zawiódł spadochron,
Julii założyli kraty.
Rankiem dźwiga wielki wóz,
rodząc zdziwienie
w oczach innych planet.

Jest silna,
chociaż w płucach rzęzi codzienność.
Dzień jak szczebel
odgradza podłogę od rzeczywistości,
deszcz rozsiał się pod powiekami
i nadal mży.

Poruszający wiersz, Hexe.

Pięknie

Życzę Julii siły...

Madziu, Lilianko, Niezapomionajko - pięknie dziękuję za słowa pod moim tekstem.
Pozdrawiam

Chyba przywiązałam się do Julii, gdziekolwiek by nie była. Piękny wiersz

Każdy kolejny wiersz, to pokazanie degradacji fizyczności i możliwości decydowania człowieka.
Tak po prawdzie, po trosze umieram razem z Julią................a tak, nie chcę.

Serdeczności Hexe.

Poruszający cały cykl...chciałoby się jeszcze pobyć z Julią, choć czuję, że jest jej coraz trudniej.

Pozdrawiam serdecznie

Koło Twoich "Julii" nie można przejść obojętnie.

Pozdrawiam

Kochani serdecznie dziękuję za czytanie i komentarze pod moim wierszykiem.
Julia, niestety powoli odchodzi.
Raczej nie ma szans na uśmiech.

Chociaż... czasem cuda się zdarzają.

Pozdrawiam

Hexe pisze:Julia, niestety powoli odchodzi.

porusza i smuci

Perełko cóż - c`est la vie.

Dziękuję
Pozdrawiam

Hexe pisze:Dzień jak szczebel
odgradza podłogę od rzeczywistości

Ten fragment najbardziej mnie uderzył...

Pozdrawiam

_