Forum literackie Ogród Ciszy

oj miała Wiktoria z tym Franciszkiem
siedemnaścioro dzieci

gdy które chorowało zachodził w głowę
czym by je rozweselić nim Bóg zabierze

robotny był nie można powiedzieć
i na murarce się znał jak mało kto
sama hrabina po niego posyłała

z miasta zawsze wracał wesoły
a te kapelusze co córkom nakupił
Wiktoria na drugi dzień odnosiła

nie żeby się uskarżała gdzieżby tam
do końca długiego życia wspominała
Franciszka w modlitwach

lubili śpiewać pobożne pieśni
i ze świata przyśpiewki

kupiłem ci kulawe prosię
poszło do stawu utopiło się

ech Wiesiu, Ty to potrafisz ( siedemnaścioro?? o kuchnia )moja babcia miała dwanaścioro, z czego 4 zmarło i nie potrafiłam sobie wyobrazić tej ósemki jak rozrabiali, gdy byli mali, a 17-ka, to już nie mieści się całkowicie w mojej wyobraźni;-)))
pozdrowionka M

Wskrzesasz tak odległe, że umarłe, a dzięki Tobie ożywa. Serdeczności ślemy

Jak miło wejść do Twojego skansenu. Takie historyczne zapiski są na wagę złota, bo we współczesnym świecie raczej takich wielodzietnych i wielopokoleniowych rodzin się nie spotyka. Do tego opisujesz dzień codzienny tamtych czasów, zwyczaje, prace...
Nic tylko mianuję Ciebie starszym Kustoszem Skansenu Wiesi ...
To co robisz jest bezcenne


Serdeczności posyłam.................................Ir

Małgosiu - i mnie wydawało się nieprawdopodobne, że można urodzić aż tyle dzieci, niestety wieku dorosłego dożyła tylko siódemka. Prababcia była wyjątkowo silną kobietą, dożyła stu lat choć nigdy nie była u lekarza.
Dziękuję za odwiedziny. Serdeczności ślę

Boogie - jeśli choć trochę zainteresuję, to mnie cieszy. Pozdrawiam ciepło

Magdusiu - Franciszek miał fantazje i lubił bliskim sprawiać radość...jednak na takie fanaberie jak kapelusze nie stać było dzieci z chłopskich rodzin, dlatego Wiktoria odnosiła do sklepu .
Dziękuję za chwilę i serdecznie Cię pozdrawiam

Irenko - ależ rozbawił i ucieszył mnie Twój wpis. Przyznaję miałam wątpliwości - czy taki zapis i tak odległa treść pasują na tak szacowny portal, i kogo to może zainteresować....a mam jeszcze trochę reportażyków w zanadrzu, i chyba, z racji nominacji, odważę się zamieścić.

Bardzo serdecznie pozdrawiam

Czasy, o których wspominasz, mimo trudności, wydają się sielankowe... Aż chciałoby się "wskoczyć" choć na chwilkę :-)

Kolejny fragment historii :) Ładnie wspomniane. Wiesiu

niezapominajko - o tak, na chwilę przenieś się w tamte czasy, jak najbardziej, choćby dla poznania odległych przodków, ale już podjąć codzienny trud, choćby pranie na pralce czy ucieranie zboża w żarnach na chleb...to już niechętnie.
Dziękuję za chwilę

Maybe - Basiu, dziękuję

Wiersz ładnie, spójnie napisany, ustylizowany "na ludowo". Tylko tej ludowości - jak dla mnie - jest zbyt wiele. Czytam tekst jako rodzaj gawędy, w której jednak jest niewiele uniwersalnego przesłania.

Pozdrawiam

Bardzo mi się podoba

Tomku - dziękuję za komentarz, wiedziałam, że to ryzykowny pomysł na wiersz ...dobrze, że choć spójny.

Pozdrawiam serdecznie

Neuroleptyk - bardzo mi miło

Pozdrawiam ciepło:)

Czytam ten wiersz, Wiesiu, kolejny raz. Przyjęłaś inną formę niż dotychczas?

_