Forum literackie Ogród Ciszy

w naszym domu
mijaliśmy się jak ryby w gdyńskim oceanarium
dawniej
chodziłaś tam codziennie a ja byłem zakochany
nudziłem się gdy ty godzinami zanurzałaś się aż do dna
dziecinnie przyklejając nos do szyby
śmieszna i smutna

skąd mogłem wiedzieć że bez wody
toniesz

wychodząc spod prysznica niosłaś wilgoć w spojrzeniu
chłodziłaś rozpalone źrenice
obojętniały na mój widok
niczym oczy wigilijnego karpia

morze spraw i obowiązków najmniej ważnych
wyrzuciło śnięte radości
codzienny szum ukołysał czujność żeglarza
powinienem ufać gwiazdom
bardziej niż zepsutej busoli

tak upływały wieki

pewnego dnia
przepłynęłaś na drugi brzeg
z bezgłośnym śpiewem na otwartych ustach

moja duża syrenko

Fajny klimatyczny wiersz.

Powinienem zaufać tobie rozgwiaździe na prześcieradle - z metowca mi się rzuciło na rozum.

Podoba mi się dużo bardziej niż poprzednie szare ulepki;). Ba, powiem bez kozery - świetny! I nastrojowo, i zmysłowo. Wilgoć w spojrzeniu - rewelka! Bardzo, ale to bardzo na tak. Idę do łazienki zajrzeć;), kto wie, może w wannie jakowaś niespodzianka?;) Serdeczności ślemy B&B

Dziękuję, Panowie. Uważajcie na zwodniczy śpiew!

Długo wytrzymał, dzielny mężczyzna :-)

Bardzo ciekawy wiersz

ten świetny!! Loki chylę

Dzięki.
Perełko, rozumiem :)

Takie białe wiersze przyjemnie czytać nawet Leonowi .

Z uznaniem L.G.

Mariolu, za przyjemność czytania .

Pozdrowienia,

M.

A mnie żal syrenki To dla niej

Smutna bajka...pięknie napisana