Forum literackie Ogród Ciszy

Piękno to tylko słowo
wykute w starej porcelanie.
Popęknane, okryte kurzem,
bez szansy na jedno wspomnienie.

Piękno to dawny spokój
rozdarty przez łapy winnych,
podziurawiony kulami,
zbyt mały, by mieć znaczenie.

Piękno jest jasnym słońcem
skrytym za chmurą z trucizny.
Zapomnianym przez kwiaty,
które uschły w samotności.

Piękno to serce dziecka
nieskrzywionego brzydotą.
Wiednące z każdym rokiem,
brzydsze z każdym uderzeniem.

Jakoś nie mogę 'zakumać' dla mnie piękno, to jednak same pozytywny, a tutaj jest odwrotnie.

Ale spokojnie ja tak mam

Pozdrawiam

roztańczona pisze:bez szansy na jedno wspomnienie.

Przeczytałem: bez szans na choćby jedno wspomnienie

roztańczona pisze:Piękno jest jasnym słońcem

Przydałoby się inne zmetaforyzowanie "słońca", bo przymiotnik "jasny" jest zbyt oczywisty.
Najbardziej podoba mi się pierwsza strofa.
Trudno mi za to zaakceptować ostatnie dwa wersy na temat serca, które jest chyba najbardziej człowiecze w człowieku. A u Ciebie deprecjacja...

Pozdrawiam

Hexe pisze:Jakoś nie mogę 'zakumać' dla mnie piękno, to jednak same pozytywny, a tutaj jest odwrotnie.

Hexe, bo mowa o minionym pięknie :)

Tomaszu, może i serce jest człowiecze, ale to dorosłe jest zdecydowanie brzydsze niż dziecięce :)

Dla mnie PIĘKNO, zawsze nim będzie.
Nie ma znaczenia czy minione, czy młodsze...czy starsze.
Takie to dla mnie Twoje sztuczne dywagacje.
Nie tym razem.

Pozdrawiam.