Forum literackie Ogród Ciszy

obejmę siebie sobą by ukołysać ból
takt sierocego rozbujania czyni
obcą nawet ścianę która też odepchnie

przelewa się nadmiar
a ponoć człowiek to pojemne naczynie
które wszystko zniesie prosto w dół
łatwo trafić wystarcza saperka aby
rozkolebane ciało schować w leju
niwelując cierpienie

Irena pisze:a ponoć człowiek to pojemne naczynie
które wszystko zniesie

Ponoć, ale jednak są granice.

Prawdziwy do bólu, bardzo

Liliano, Wiesiu, maybe - dziękuję za słowo i życzę dobrego dnia...bez bólu.


Serdeczności..............................................Ir

Ile człowiek potrafi znieść? Nie da się zmierzyć żadną miarą...
Z przyjemnością, Ireno!

Pozdrawiam

A mnie podoba się najbardziej pierwszy wers:
"obejmę siebie sobą by ukołysać ból"

Mam tyle obrazów ...
Smutny wiersz.

Piękny wiersz
Pozdrawiam

Tomasz Kowalczyk pisze:Ile człowiek potrafi znieść? Nie da się zmierzyć żadną miarą...
Z przyjemnością, Ireno!

Pozdrawiam

Na pewno więcej niż sobie wyobraża.
Pozdrawiam Tomaszu

Koberka pisze:A mnie podoba się najbardziej pierwszy wers:
"obejmę siebie sobą by ukołysać ból"

Mam tyle obrazów ...
Smutny wiersz.

Tak wiem, że pierwszy wers do Ciebie mówi, a reszta niespecjalnie.
Dobre i to Kobro/Koberko.

Pozdrawiam

Hanna L. pisze:Piękny wiersz
Pozdrawiam

Haniu, dziękuję i dobrego dnia życzę

Piękny i prawdziwy, jak wszystkie Twoje - ostatnio

Zatrzymał mnie Twój wiersz, Ireno
Pozdrawiam.

_

Irenko znam ten ból, cóż życie to pasmo smutku. ale kiedyś zaświeci słońce.

Pozdrawiam

Pojemność z natury ma granice, prawda?
Jak i to, że do obejmowania siebie mamy najpierw nas samych. Potem kogoś drugiego - to sprawa naszego chcenia i zgody.

Poruszający wiersz.

Pozdrowienia.