przymierze

[Ewa Kłobuch]

odszedł jak żył
leżąc

podpierał dzień butelką
czasami nie starczyły trzy
wtedy świat pochylał się nad nim
niebezpiecznie nisko
odurzał falą wydechów

kochał ten stan
i nienawidził się za tę nową zażyłość
zaborczą
wyniszczającą przyległe horyzonty
tak że tylko jałowość kwitła za oknem

spróchniały krzyż rozpadł się wreszcie
zwalniając Jezusa z posługi

trochę mu pomógł
w końcu obaj umarli z miłości

[Oremus]

Ależ to dobre!

[Michael]

Warto było przeczytać to Twoje przymierze.


Pozdrowienia.

[Ewa Kłobuch]

Oremusie, Michaelu - bardzo Panom dziękuję:)

[Małgorzata]

Wiersz pełen emocji

[AS]

[Leon Gutner]

Świetny biały.

Z uszanowaniem L.G.

[Ewa Kłobuch]

Małgorzato, Jerzy, Leonie - pięknie dziękuję.