tożsamość

[samsarra]

może kiedyś zrozumiesz
dlaczego ludzie wychodzą ze szczęśliwych domów
by nigdy nie wrócić

pozwolisz trzaskać niedomkniętym drzwiom
gubiąc się w obawie
że Inny jest kolejnym cieniem

mam tylko chwilę by opowiedzieć
jak to jest nie być mną
ile ważą strach i wstyd
kłamliwy pokarm w pełne smogu dni

muzyka cichnie zapada w ciemność
rozpoznamy się po dotyku
chropowatym jak kora starych drzew

pod skorupą ze słów
jesteśmy iskrami tańczącymi
nocą gdy w naszych ciałach
cząstki po wybuchu supernowej
zamieniają się w krew i łzy

[Vesper]

Każdy wers ma tu swoją wagę, znaczenie. Głęboko wniknęła we mnie Twoja opowieść...

Ingmar Bergman pisał: "Człowiek jest konstrukcją wadliwą. Perwersją natury". Bazując na tym cytacie, można wysnuć wniosek, że "nie bycie sobą" jest w jakimś sensie wpisane w naszą naturę. Strofę traktującą o tym rozumiem dwojako: może chodzić o traumę, która wywołuje zachowania nietypowe dla peelki, ale równie dobrze może mieć ona jakieś zaburzenie psychiczne, zupełnie niezależne od niej. To tłumaczyłoby wstyd.

Miłość bywa ocaleniem od mroku w nas, ale nie zawsze tak jest. Częściej miotamy się pomiędzy

w pełne smogu dni

Nie ma powrotu do "sprzed". Można tylko liczyć, że

pod skorupą ze słów
jesteśmy iskrami tańczącymi

Choć coraz częściej myślę, że i na to bywa za późno...

Piękna jest strofa o

dotyku
chropowatym jak kora starych drzew

Tacy się stajemy po zbyt wielu okaleczeniach...

Zastanawiam się tylko, czy " rozpoznamy się w dotyku", czy raczej: "po dotyku"?
Pozbyłabym się też "być" na początku pierwszej strofy. W "być" w drugiej brakuje natomiast kreski nad "c".

[Krystyna Morawska]

Po każdej strofie jest zatrzymanie - gratuluję wiersza . Jest świetny.

[Leon Gutner]

może kiedyś zrozumiesz
dlaczego ludzie wychodzą ze szczęśliwych domów
by nigdy nie wrócić

Myślę że tego nie da się zrozumieć. To wbrew logice zresztą jak cała powiązana z tym emocjonalność.
Wchłonąłem bo ten wiersz się chłonie .
Jest piękny.

Z uszanowaniem L.G.

[maybe]

Świetny

[Tomasz Kowalczyk]

może już mnie kochasz
lecz jeszcze o tym nie wiesz
i pozwolisz trzaskać niedomkniętym drzwiom
gubiąc się w domysłach w obawie
że Inny jest kolejnym cieniem

Pierwsze dwa wersy wyróżniają się banalnością na tle zwrotki. Może inaczej wprowadzić czytelnika w tę cząstkę?
Podkreślony rzeczownik jest zbędny.

jak to jest nie być mną

sobą

ile waży strach i wstyd

ważą

rozpoznamy się dotykiem

Wyrażenia narzędnikowe powodują często efekt przekombinowania.
Za Vesper: po dotyku

a przecież pod skorupą ze słów

Można się zastanowić, czy strofa potrzebuje wzmocnienia emocjonalnego w postaci zaznaczonych słów. Myślę, że przekaz jest przekonujący i obędzie się bez nich.
Warto w ostatniej zwrotce uporządkować szyk.

zamieniają się w krew i łzę

Jest forma bliźniacza: krew i łzy.

Pozdrawiam

[samsarra]

Dziękuję wilgo, Leonie, maybe.

Ukłony w stronę Vesper i Tomasza. Bardzo zasadne poprawki. Piszę, poprawiam, czytam i powtarzam ten cykl wielokrotnie gubiąc jednocześnie trzeźwy osąd. Piękna lekcja pokory. Mieć takich Czytelników to honor.

[spirytysta]

dlaczego ludzie wychodzą ze szczęśliwych domów
by nigdy nie wrócić

mam tylko chwilę by opowiedzieć
jak to jest nie być mną

Ciekawe myśli, godne zapamiętania

[Michael]

Wędrówko - z zastanowieniem i podziwem.


Pozdrowienia i dobrej Niedzieli.

[Hanna L.]

Poprawki dokonały retuszu i jest pięknie
Pozdrawiam

[samsarra]

Dziękuję spirytysto, Michaelu, Hanno.