Romansowa romantyczność

[Michał Gajda - ku pamięci]

Jasna twarz na poddaszu, zamknięta w elipsie
niewielkiego okienka, jak portret madonny;
zamyślonym spojrzeniem lekkie chmury goni,
które ciepły wiatr wkrótce za horyzont wyprze.
Wtopiona w splot półcieni tła wieczornych godzin
zapatrzyła się w niebo, nie chce stąd odchodzić
i policzek oparła na gotyckiej dłoni.

Za plecami się czai półmrok i samotność.
Na półce leżą książki o dalekich krajach,
radio nuci Schumanna. Księżyc się nastraja
schowany za chmurami, by poczuć ulotną
chwilę, bo wie, że dzisiaj się musi wysilić,
żeby panna poczuła romantyzm tej chwili,
gdy w uczuciach się waha, wśród zapachów maja.

Wreszcie wyszedł na scenę i w pełni zabłysnął,
zawieszony wysoko na gwiaździstej sieci.
Dziewczę chwyta torebkę i biegnie naprzeciw,
bo dla niego gotowa rzucić teraz wszystko.
Zamieszkają, szczęśliwi, na skraju wszechświata.
On, wciąż w pełni. I ona – Lunarna Agata.
Ale tylko dla żony będzie nocą świecić.

[Liliana]

Miło znów czytać słowa Michała:rozyczka:

[Leon Gutner]

[Michael]

[biedronka basia]

[Hanna L.]

[Wiesława Ptaszyk]

[cortessa]

[Vesper]

Zachwycający tekst! Jak wszystkie miszy

[Vestka]

[księżycowa]

[Tomasz Kowalczyk]