Niepokój

[Krystyna Morawska]

Był czas, kiedy czułam
własną muzykę, lecz to za mało,
by zostać czarodziejem sztuki.
Słowa już nie należą do mnie,
zawisły w powietrzu jak rój
kolorowych motyli,

które chcąc zachować ornament,
szukają słonecznej strony.

Wtedy zobaczysz ich wytrawną
świeżość, gdzie wszystko otwarte
- można dzielić, wspólnie posiadać.
Ból i radość pochodzą z tego
samego źródła, tej samej siły,

ale nigdy nie opisałam

[Ewa Włodek]

tytuł - epitafium, czyli utwór funeralny, pogrzebowy. Czy to jest słowo na okoliczność słów, a właściwie ich braku? Na okoliczność twórczego wypalenia? Bo taka mi się refleksja nasunęła przy lekturze.
Pierwsza cząstka bardzo wyrazista, z owymiż motylami, które są, a jakoby ich nie było, tak są nietrwałe...

Pozdrawiam serdecznie
Ewa

[Krystyna Morawska]

W zamyśle tytuł wiersza miał brzmieć: Epitafium dla poety.
Widziałam w nim zmierzch, skończoność, a nawet pewną przewrotność
czyli budzącą się nadzieję.

[Hanna L.]

Ale peelka wciąż może jeszcze napisać Miło było poczytać.
Pozdrawiam

[Leon Gutner]

Wszystko pochodzi z tego samego źródła i doskonale się składa że nie można tego opisać. Gdyby to było możliwie o czym mielibyśmy pisać ? A tak ? Można próbować i próbować ...

Kolejny Wilgowy dobry wiersz.

Z przyjemnością L.G.

[J-23]

Jesienna zaduma.
Co prawda już zima, ale "rzeczywiście tak jak księżyc..."





Pozdrawiam

[Wiesława Ptaszyk]

Ból i radość pochodzą z tego samego źródła - to mnie szczególnie zatrzymało , pewnie kiedyś i wrócą do tego samego źródła...trudno to wszystko objąć myślami, a co dopiero ubrać w słowa...

[Krystyna Morawska]

Tak Leo,
świata i uczuć nigdy nie da się do końca opisać. Zawsze pozostaje poczucie niemocy...

[Krystyna Morawska]

Wiesiu,
próbuję poznać i opisać, ale nie zawsze można, nie zawsze się udaje

[Krystyna Morawska]

Dziękuję Haniu
i dziękuję J-23

[maybe]

Ból i radość pochodzą z tego
samego źródła,

Wyjątkowe i trafne.
Zawsze z przyjemnością

[Tomasz Kowalczyk]

Jak zwykle, jestem pełen dobrych myśli po przeczytaniu Twojego wiersza.

Pozdrawiam

[Krystyna Morawska]

Tomku,
dziękuję nie tylko za ślad pod wierszem, dziękuję za to, że na tym portalu można mierzyć w górę i kreować świat

[Michael]

Ale na pewno czujesz słowa - chociaż, jak twierdzisz, już nie należą do Ciebie.
zostawiam za przyjemne chwile przy Twoim wierszu.

Noworoczne pozdrowienia.

[Vesper]

Był czas, kiedy czułam
własną muzykę, lecz to za mało,
by zostać czarodziejem sztuki.

Pewnie każdy podejmujący próbę twórczą, jakiejkolwiek postaci by ona nie przybrała, ma często podobne myśli, odczucia... I choć bywa to stymulujące, bo zmusza do poszukiwań, może stać się też przekleństwem, wręcz obsesją - albowiem czując, że to za mało, można popaść w stan frustracji, odrętwienia, poczucia bezsilności i bezcelowości prób przekazania tego, co w nas tkwi. A stąd już prosta droga do złożenia broni. Przyznam, że sama mam coraz częściej podobne myśli. Choć absolutnie nie przyjmuję ich do wiadomości w przypadku Autorki powyższego tekstu! Bo przecież czarodziejką JEST

Ból i radość pochodzą z tego
samego źródła, tej samej siły,

Tak, wszystko jest kwestią granic, ich przesunięcia. Ból jednych bywa radością innych, tak jak ich radość może się stać czyimś bólem... Wszystko, absolutnie wszystko ma swój początek w tym samym - dla niektórych będzie to źródło, dla mnie osobiście - Bóg.

Nie wiem, ale tytuł kompletnie nie współgra moim zdaniem z treścią tekstu. Bo skoro sama piszesz o nadziei, wilgo, to gdzie na nią miejsce w napisie upamiętniającym zmarłego? Chyba, że oważ nadzieja w tym, że po drugiej stronie słowa będą zmarłemu w końcu w pełni posłuszne. Ale nie tak odbieram Twoją opowieść...