Cymbergaj

[Mayere]

trzeba stępić nóż, wygiąć widelce, zrobić dziurkę w łyżce.
żeby się kłótnia zbytnio nie nażarła, bo kat dziecięcych
wycinanek i tak zabiera głos pierwszy

a w uszy ledwo palec wchodzi. mówisz powoli,
każda głoska najpierw na slow motion, odrywa się
razem z końcem języka i bum jak kauczuk
od podłogi. tak nie lubię krzyku - zwłaszcza crescendo

potem jak pinball, ściana, pięść, czerwień policzek, usta -
gramy w to codziennie. nigdy nie dostaję bonusów,
żetony na sznureczku oszukują mechanizm.

uryna na system spływa odgórnie i ponoć to na dole
mokną najbardziej. co to za pies, co jak ujada
nie szczerzy zębów - dentyści w weterynarii
endangered species

wolę z budy się nie wychylać, miska zawsze przed wejściem
tak bezpieczniej - łańcuch za krótki i pod zszarpanym kocykiem
skrzętnie wykopany dołek. pytasz "po co chowam urazę"

a to tylko jesienna depresja
na potem

[Latima]

Pamiętam, jak chłopcy grali w cymbergaja ( dlaczego ja nie byłam dopuszczano do gry?), znam zasady, to teraz poznam wiersz.
Pl opwiada o sposobach, które mają zapobiec konsekwencjom kłótni, tu pada określenie "kat dziecięcych wycinanek", czyli pojawia się bohater liryczny, którego atutem jest niszczycielska siła skierowana przeciwko efektom niewinnego zajęcia dziecka. Pojawia się głos tak nieznośny, że nie wystarcza włożenie palców do ucha, bo obok wybrzmiewają niemal pojedyncze głoski ( dlaczego angielskie określenie?)dokładnie, wręcz dojadliwie powoli , ale coraz głośniej ( tutaj akurat temin muzyczny - konieczny). Czytający domyśla się, że jest to krzyk kata od wycinanek, który za moment potraktuję głowę dziecka jak piłkę ( tez rodzaj gry), w którą się uderza na oślep ( drastyczny opis z dodatkiem - gramy w to codziennie), ale to nie jest zabawne, za udział w tej grze nie otrzymuje się punktów, tylko ból uwalnia pęcherz ( nie bardzo rozumiem " ponoć to na dole mokną najbardziej", mam wrażenie, że " to " chodzi o "te" ). Pl rzuca w przestrzeń pytanie o pochodzenie rasy psa ( zbędny anglicyzm), - metafora dotycząca człowieka, z którego ust wydobywa się wrzask - jak ujadanie psa.
Nagle pojawia się dygresja.Pl zaczyna mówić w 1 osobie, ujawnia, że traktowany jak pies, chciałby tym psem być, nawet na krótkim łańcuchu, ale w bezpiecznej budzie. Ładny przeskok, świetny. I mamy kolejnego bohatera lir - słuchacza opowieści , wrażliwego, który w pytaniu - po co chowa pl urazę, chciałby załagodzić wspomnienia, zamknąć rozdział. ( to juz tylko mój domysł, bo nie wiem , kim jest słuchacz opowieści).....i pada zadziwiajaca odpowiedź, ze do tego się może wraca w jesienną pluchę i tylko wtedy.
Swietny utwór, aż ciary przelatują. Gdyby nie te modne angielskie wtrącenia , napisałabym, że język, obraz , emocje tak klarowne, że lepiej nie można było tej udreki opowiedzieć. To wstrząsający wiersz, czapki z głów!

[Leon Gutner]

Są przyjemne momenty . Jest fajna końcówka. Chociaż ogólnie bałagan tutaj nieziemski panuje i trudno się doczytać istoty rzeczy.

Mimo z ciekawością zajrzałem.

Z uszanowaniem L.G.

[Latima]

Leon!!!! To jest bardzo spójny tekst, proszę, przeczytaj uważniej, bo tu nie ma " przyjemnych momentów", bożiczku!

[Mayere]

Pamiętam, jak chłopcy grali w cymbergaja ( dlaczego ja nie byłam dopuszczano do gry?), znam zasady, to teraz poznam wiersz.
Pl opwiada o sposobach, które mają zapobiec konsekwencjom kłótni, tu pada określenie "kat dziecięcych wycinanek", czyli pojawia się bohater liryczny, którego atutem jest niszczycielska siła skierowana przeciwko efektom niewinnego zajęcia dziecka. Pojawia się głos tak nieznośny, że nie wystarcza włożenie palców do ucha, bo obok wybrzmiewają niemal pojedyncze głoski ( dlaczego angielskie określenie?)dokładnie, wręcz dojadliwie powoli , ale coraz głośniej ( tutaj akurat temin muzyczny - konieczny). Czytający domyśla się, że jest to krzyk kata od wycinanek, który za moment potraktuję głowę dziecka jak piłkę ( tez rodzaj gry), w którą się uderza na oślep ( drastyczny opis z dodatkiem - gramy w to codziennie), ale to nie jest zabawne, za udział w tej grze nie otrzymuje się punktów, tylko ból uwalnia pęcherz ( nie bardzo rozumiem " ponoć to na dole mokną najbardziej", mam wrażenie, że " to " chodzi o "te" ). Pl rzuca w przestrzeń pytanie o pochodzenie rasy psa ( zbędny anglicyzm), - metafora dotycząca człowieka, z którego ust wydobywa się wrzask - jak ujadanie psa.
Nagle pojawia się dygresja.Pl zaczyna mówić w 1 osobie, ujawnia, że traktowany jak pies, chciałby tym psem być, nawet na krótkim łańcuchu, ale w bezpiecznej budzie. Ładny przeskok, świetny. I mamy kolejnego bohatera lir - słuchacza opowieści , wrażliwego, który w pytaniu - po co chowa pl urazę, chciałby załagodzić wspomnienia, zamknąć rozdział. ( to juz tylko mój domysł, bo nie wiem , kim jest słuchacz opowieści).....i pada zadziwiajaca odpowiedź, ze do tego się może wraca w jesienną pluchę i tylko wtedy.
Swietny utwór, aż ciary przelatują. Gdyby nie te modne angielskie wtrącenia , napisałabym, że język, obraz , emocje tak klarowne, że lepiej nie można było tej udreki opowiedzieć. To wstrząsający wiersz, czapki z głów!

Nic tak nie raduje twórcy jak to, gdy czytający tak wnikliwie i w pełni zagłębia się w tekst. Dziękuję serdecznie i biorę sobie do serca. Co do wtrąceń anglojęzycznych...to jakoś tak na przekór i co jeszcze świta gdy sam czytam siebie... działają trochę jak podkreślenie? Chyba, że to moja iluzja...

Pozdrawiam!

[Hanna L.]

Wiersz poraża , zwłaszcza po analizie Latimy.
Pozdrawiam

[biedronka basia]

Zawsze staram się zrozumieć wiersz nie czytając przedtem komentarzy,
Pamiętam cymbergaja, lecz raczej grali w to chłopcy, ja chyba tylko próbowałam "pstrykać" w groszówki. Po reguły sięgnęłam do internetu, lecz w zrozumieniu treści nie pomogły.
Wypowiedż Latimy natomiast tak.
Odebrałam teraz wiersz jako historię chłopca przebywającego w obozie(?), zakładuzie opiekuńczym, poprawczym czy domu dziecka.
Nie przepadam też za wyrażeniami obcojęzycznymi w nadmiarze, lecz tu z pewnością są ważnym elementem. Przypuszczalnie chodzi o bohatera z kraju angielskojęzyctnego...

Smutne, bardzo...

[Michael]

Przedmówcy powiedzieli wszystko, co istotne. Powtórzę więc tylko, że Twój wiersz zatrzymuje uwagę.

Pozdrowienia.

[Wiesława Ptaszyk]

Za poprzednikami. Wiersz, do którego chętnie wracam, poruszająca treść, ciekawa forma. Przyznaję, że komentarz Latimy też mi wiele rozjaśnił.

Pozdrawiam:)

[Mayere]

Zawsze staram się zrozumieć wiersz nie czytając przedtem komentarzy,
Pamiętam cymbergaja, lecz raczej grali w to chłopcy, ja chyba tylko próbowałam "pstrykać" w groszówki. Po reguły sięgnęłam do internetu, lecz w zrozumieniu treści nie pomogły.
Wypowiedż Latimy natomiast tak.
Odebrałam teraz wiersz jako historię chłopca przebywającego w obozie(?), zakładuzie opiekuńczym, poprawczym czy domu dziecka.
Nie przepadam też za wyrażeniami obcojęzycznymi w nadmiarze, lecz tu z pewnością są ważnym elementem. Przypuszczalnie chodzi o bohatera z kraju angielskojęzyctnego...

Smutne, bardzo...

Tak jak smutne były obiady z krzykiem ponad miarę...
Nie trzeba szukać aż na Wyspach :) W wielu domach w M2...taki stół!

Wiersz poraża , zwłaszcza po analizie Latimy.
Pozdrawiam

Miło mieć świadomość :) Dziękuję!

[cortessa]

Podpisuję się pod wyczerpującą interpretacją Latimy - bardzo ciekawy, pisany "z oddechem" wiersz.