Ściany, okna, drzwi

[czarnowidz]

Ten świat znam na pamięć, jak alfabet,
tabliczkę mnożenia, miesiące po usraną śmierć,
każdego dnia matowieją zdjęcia i nas
jakby mniej. Dobrze, że cisza

o nic nie pyta, wie że między pierwszym
akordem a pękniętą struną jest wieczność,
która nie da zakląć się w bursztyn. Przez sen
przedziera się bezdech.

[Irena]

Niestety, w takiej rzeczywistości przyszło nam żyć.
Tylko ściany, okna, drzwi...jak w kieracie.
Powoli zbliżamy się do obłędu :(

Trafne słowa.


Serdeczności..............................................Ir

[Wiesława Ptaszyk]

Znam to uczucie odbijania się od ścian, matni...i Twój przejmujący wiersz " przygarniam" ze zrozumieniem.

Pozdrawiam

[księżycowa]

Świetny wiersz, a fraza

wieczność,
która nie da zakląć się w bursztyn.

kapitalna, idealnie wyrażona myśl. Pozdrawiam

[Plejada]

Ciekawy wiersz. Zawiera ładunek przeróżnych emocji, ale mam wrażenie że na pierwszy plan wybija się rozpacz? bezradność? rezygnacja? sama nie wiem.

[Leon Gutner]

Bardzo fajny ten świat.
Zatrzymał Leona.

Z ciekawością L.G.

[Tomasz Kowalczyk]

Bardzo trudny wiersz i... bardzo prawdziwy...

Pozdrawiam

[ćma]

każdego dnia matowieją zdjęcia i nas
jakby mniej. Dobrze, że cisza (...) o nic nie pyta

Życie...
Słowa świetnie oddają nastrój i emocje.

[Michael]

Dla mnie tu zbyt dużo negatywnych emocji. Ale podoba mi się fraza o wieczności zaklętej w bursztyn.

Pozdrowienia.

[Margot]

Ech... ten Twój czarnowidzący punkt widzenia... ale wyraziłeś go swoją bardzo własną poezją. Brzmi pięknie i zaskakuje metaforami, jak zwykle u Ciebie.
Pozdrawiam w nowym roku.

[Vesper]

Zastanawiam się, czy to "pandemiczne" zauważenie, czy życie po prostu takie jest, zawsze było - powtarzalne, przyprawione rutyną i wyuczonymi na pamięć ciągami zdarzeń...
Czy to wina izolacji, że nas/ jakby mniej? Mam wątpliwości. Znacznie wcześniej dostrzegałam tę zdolność w nas do ubywania, bycia wchłanianymi przez pustkę, niezrozumiały pęd ku nicości.
A wieczność? Obejdzie się bez nas.
I może w końcu świat będzie lepszy...