madonna niekarmiąca

[Ewa Kłobuch]

już mi nie miniesz 
czekałam długo
i ani się tobą pochwalić
ani zaprzeczyć istnieniu
większych od ciebie widziałam
więc nie do końca oślepłam

moja matka
która od piersi nie odstawi nawet głupca
przy życiu jak za rękę przytrzyma
a uścisk ma pewny

moja matka 
ze sutkami wyciągniętymi 
przez głodnych hołubiona
powtarza za mną przykazanie miłości 
i drogi dokłada bym mogła iść

podstawia wyschniętą pierś
i ssij ssij jak mantrę powtarza
z taką pewnością
że nawet jeśli usta mam puste
to nogi gotowe do marszu

[Leon Gutner]

I wyszło jak zwykle dobrze.
Leo z przyjemnością.

Z uszanowaniem L.G.

[cortessa]

Inwersje mogłyby stanowić w wierszu część narracji, aby urozmaicić sposób przekazu, jednak zostały one rozrzucone po całym wątku dosyć niechlujnie i dlatego trudno czytać ten wiersz bez wrażenia chaosu.

ze sutkami wyciągniętymi

z sutkami wyciągniętymi

że nawet jeśli usta mam puste

Rym wewnętrzny.

[Krystyna Morawska]

Widzę tu starą kobietę/madonnę, która ma wpisane w życie wieczne macierzyństwo. Do końca swoich dni będzie karmić i dzielić się ze wszystkimi, bo taka już jest. Nie pozwoli zaopiekować się sobą. Dzieci zawsze chcą mieć matkę tylko dla siebie, dlatego trudno zaakceptować prawo jednostki do bycia uniwersalną polską madonną. Tak odbieram ten wiersz. Z drugiej strony nadmierna opiekuńczość matki, lęk przed rozstaniem, bardzo zapętla rodzinne życie. Mocny, gorzki wiersz, pobudzający do refleksji.